De zenuwen beginnen stilletjes aan te komen. Binnen 8 dagen
vertrek ik richting het warme Suriname om 5 weken stage te lopen als leerkracht.
Al de drukte gaat nu nog maar pas beginnen vermoed ik.
De voorbije weken heb ik het zeer druk gehad met het in orde brengen van allerlei zaken. Het krijgen van de juiste vaccinaties, het regelen van een verblijfplaats, het boeken van een vliegreis en natuurlijk het aanvragen van een paspoort en visum.
Dit visum aanvragen ging sneller dan verwacht. Het invullen van een aanvraagformulier, paspoort en pasfoto geven, natuurlijk betalen en 3 dagen later kon in mijn visum al gaan afhalen.
Geleidelijk aan kan ik toch wel wat zaken van mijn TO DO-lijstje weg strepen.
Paspoort CHECK
Visum CHECK
Vaccinaties CHECK
Verblijfplaats CKECK
Vliegtickets CHECK
Bagage Oeps, toch nog iets vergeten.
Stilletjes aan begin ik ook na te kijken wat ik nog allemaal nodig heb. De laatste zaken nog gaan kopen of bijeen zoeken.
Mijn valies inpakken zal iets zijn voor de laatste dagen. Ik ken mezelf, op het laatste moment moet er toch nog iets bij gestoken worden, helemaal onderaan in mijn valies. Dan kan ik natuurlijk opnieuw beginnen.
Afscheid nemen van familie en vrienden zal tussendoor ook nog gebeuren. Ook al ga ik maar 5 weken weg (niet zo heel lang).
Toch zijn er een aantal personen, die ik toch nog wil gezien hebben, het geluk is natuurlijk dat het juist Nieuwjaar is geweest en dat ik dus het merendeel van de familie al gezien heb, en dat zij mij al veel succes gewenst hebben.
Vooral Ruben zal ik erg gaan missen. Ik denk niet dat wij elkaar al zo lang hebben moeten missen. Elke keer was er wel eens een weekend waar we elkaar dan zagen. Nu zal dit niet mogelijk zijn.
Gelukkige is er dan Skype, dit compenseert natuurlijk het gemis toch al een beetje.
Ook mijn ouders zal ik regelmatig eens opbellen om te laten weten hoe mijn stage hier verloopt en natuurlijk om te laten weten dat ik nog leef natuurlijk.
Ik ben blij dat zij mij dit avontuur gunnen en dat zij mij allemaal steunen in wat ik doe en ga doen. Het is niet voor iedereen zo gemakkelijk om een dochter / vriendin los te laten voor 5 weken in een onbekend land helemaal in haar eentje.
Het stelt hen natuurlijk wel al iets of wat gerust dat ik daar niet “alleen” zal zijn. Ik maak deze reis samen met 4 andere meisjes van de optie Lager Onderwijs.
Het dringt soms nog niet helemaal tot mij door dat ik 5 weken naar een land ga, waar ik nog nooit geweest ben. Dat ik hier ook les ga geven en de cultuur daar zal leren kennen op heel ander manier dan dat je meestal doet als toerist.
De voorbije weken heb ik het zeer druk gehad met het in orde brengen van allerlei zaken. Het krijgen van de juiste vaccinaties, het regelen van een verblijfplaats, het boeken van een vliegreis en natuurlijk het aanvragen van een paspoort en visum.
Dit visum aanvragen ging sneller dan verwacht. Het invullen van een aanvraagformulier, paspoort en pasfoto geven, natuurlijk betalen en 3 dagen later kon in mijn visum al gaan afhalen.
Geleidelijk aan kan ik toch wel wat zaken van mijn TO DO-lijstje weg strepen.
Paspoort CHECK
Visum CHECK
Vaccinaties CHECK
Verblijfplaats CKECK
Vliegtickets CHECK
Bagage Oeps, toch nog iets vergeten.
Stilletjes aan begin ik ook na te kijken wat ik nog allemaal nodig heb. De laatste zaken nog gaan kopen of bijeen zoeken.
Mijn valies inpakken zal iets zijn voor de laatste dagen. Ik ken mezelf, op het laatste moment moet er toch nog iets bij gestoken worden, helemaal onderaan in mijn valies. Dan kan ik natuurlijk opnieuw beginnen.
Afscheid nemen van familie en vrienden zal tussendoor ook nog gebeuren. Ook al ga ik maar 5 weken weg (niet zo heel lang).
Toch zijn er een aantal personen, die ik toch nog wil gezien hebben, het geluk is natuurlijk dat het juist Nieuwjaar is geweest en dat ik dus het merendeel van de familie al gezien heb, en dat zij mij al veel succes gewenst hebben.
Vooral Ruben zal ik erg gaan missen. Ik denk niet dat wij elkaar al zo lang hebben moeten missen. Elke keer was er wel eens een weekend waar we elkaar dan zagen. Nu zal dit niet mogelijk zijn.
Gelukkige is er dan Skype, dit compenseert natuurlijk het gemis toch al een beetje.
Ook mijn ouders zal ik regelmatig eens opbellen om te laten weten hoe mijn stage hier verloopt en natuurlijk om te laten weten dat ik nog leef natuurlijk.
Ik ben blij dat zij mij dit avontuur gunnen en dat zij mij allemaal steunen in wat ik doe en ga doen. Het is niet voor iedereen zo gemakkelijk om een dochter / vriendin los te laten voor 5 weken in een onbekend land helemaal in haar eentje.
Het stelt hen natuurlijk wel al iets of wat gerust dat ik daar niet “alleen” zal zijn. Ik maak deze reis samen met 4 andere meisjes van de optie Lager Onderwijs.
Het dringt soms nog niet helemaal tot mij door dat ik 5 weken naar een land ga, waar ik nog nooit geweest ben. Dat ik hier ook les ga geven en de cultuur daar zal leren kennen op heel ander manier dan dat je meestal doet als toerist.
Soms slaat de paniek toch nog even toe, en twijfel ik of ik
hier wel goed aan doe, of ik de juiste keuze heb gemaakt.
Maar daarna weet ik ook dat ik deze kans geen tweede keer zal krijgen, ik moet hem dus met beide handen vastnemen en er ten volle van genieten.
Het zal een ervaring zijn die ik ga meenemen de rest van mijn leven.
Ik krijg de kans om het onderwijs in een ander land van dichtbij te mogen volgen. Het zal zeker een grote cultuurshock worden voor mij. Dan pas zal ik ten volle beseffen hoe goed wij het eigenlijk hebben in ons eigen België-land.
Een volgend verslag zal ik pas schrijven wanneer ik eenmaal in Suriname zit.
Hopelijk zijn jullie er dan ook om al mijn verhalen mee te volgen vanuit België!
Maar daarna weet ik ook dat ik deze kans geen tweede keer zal krijgen, ik moet hem dus met beide handen vastnemen en er ten volle van genieten.
Het zal een ervaring zijn die ik ga meenemen de rest van mijn leven.
Ik krijg de kans om het onderwijs in een ander land van dichtbij te mogen volgen. Het zal zeker een grote cultuurshock worden voor mij. Dan pas zal ik ten volle beseffen hoe goed wij het eigenlijk hebben in ons eigen België-land.
Een volgend verslag zal ik pas schrijven wanneer ik eenmaal in Suriname zit.
Hopelijk zijn jullie er dan ook om al mijn verhalen mee te volgen vanuit België!
Groetjes Alissa
