Vreemdelingendienst bezoeken

Hallo iedereen,

Diegene die mijn blog wat volgen, weten dat ik nog steeds niet ben kunnen beginnen met mijn stage hier in Suriname.
Na wat onduidelijkheden over mijn lessenpakket, hebben ze begrepen dat ik enkel bio-esthetiek kan geven en moesten ze dus opnieuw op zoek naar lessen die ik kon geven.
Mijn mentor en ik hadden maandag opnieuw afgesproken om nog verdere afspraken te maken. Ik hoopte dat zij alles al had vastgelegd en dat ik dinsdag of woensdag eindelijk kon beginnen met stage.
Dit blijkt jammer genoeg niet het geval.
Ik ben de laatste dagen steeds vaker geconfronteerd geweest met de rustige sfeer hier in Suriname.
Surinamers laten zich door niets opjagen en ze denken dat altijd alles wel in orde zal komen.  
Maandag hadden we een afspraak tussen 9 en 10 uur 's morgens. Ik stond natuurlijk al klaar om 9 uur om mijn mentor te verwelkomen. Pas tegen kwart voor 11 is mijn mentor aangekomen.
Op zich voor mij niet meteen een probleem aangezien ik de rest van de dag niets gepland had.
Wat wel bleek tijdens het gesprek was dat mijn mentor nog niemand van haar oud-studenten had gecontacteerd of ze het zagen zitten om extra lessen te krijgen. Ze kwam voornamelijk langs om eens te horen welke lessen ik juist kon geven.
Na dit te hebben besproken, ging mijn mentor haar oud-studenten opbellen om iets vast te leggen.
Ze had mij gezegd dat ze mij dezelfde avond nog ging terugbellen om mij iets te laten weten, maar dit is niet gebeurd.
Wat ik natuurlijk jammer vind, aangezien ik nog steeds niet kan beginnen zo en mijn tweede week ook al bijna half om is.

Wat ik ook wel heb gemerkt is dat de Surinamers heel vriendelijke mensen zijn. Toen mijn mentor aankwam bij mij thuis om alles te bespreken kreeg ik al meteen een welkomscadeau van haar.
Ze was gestopt bij een winkel in de buurt om wat typische Surinaamse koekjes te kopen.
Ze vertelde mij dat ze merkt dat stagiaires hier geen tijd voor nemen om dit te ontdekken of dat ze niet goed durven omdat het voor hun iets totaal nieuws is.
Ze vindt dat iedereen die in Suriname is geweest toch zeker iets typische Surinaams moet eten.
Ook hebben we nog een tijdje gepraat over de stagiaires die ze de voorbije jaren heeft gehad en kwam ik tot de vaststelling dat ze toch nog een aantal meisjes kent van in Brussel die ook in Suriname op stage zijn geweest.
Ze was oprecht geïnteresseerd in wat deze "meisjes" nu juist deden voor werk en was heel blij dat ik haar de groetjes moest doen van hen (ze vond het leuk dat er toch nog aan haar gedacht werd).
Natuurlijk wou ze dat ik hen ook de groetjes terug deed, wat ik natuurlijk zeker zal doen.

Toen Anke, Shana, Lien en Vanna terug kwamen van hun allereerste stage les in de lagere school hadden we afgesproken om naar de vreemdelingendienst te gaan hier in Suriname.
Wie langer dan 30 dagen in Suriname verblijft moet zich hier melden om een stempel te krijgen in het paspoort zodat je toch het land terug kan verlaten.
Aangezien wij hier 37 dagen blijven, moesten wij ons dus gaan aanmelden.

We moesten wel snel zijn, want de vreemdelingendienst sluit om 14uur en de meisjes kwamen pas om 13.30uur aan.
Natuurlijk wilden ze hun nog snel omkleden zodat ze niet met hun lange broek en t-shirts moesten gaan.
Dit was niet zo een heel goed idee geweest bleek achteraf.
Na wat zoeken hadden we de vreemdelingendienst gevonden.
Daar stootten we meteen op slecht nieuws. Op de deur hing een papier waarop de kledingvoorschriften stonden om de dienst te betreden.
Shorten, topjes en slippers waren niet toegelaten.
Omdat we dachten dat dit niet zo heel erg zou zijn, gingen we het toch proberen. Wie niet waagt, niet wint dachten we.
De vrouw achter de balie was niet meteen vriendelijk tegen ons (iets wat we niet meteen gewoon waren van de Surinamers).
Ze vroeg ons waar we moesten zijn, we antwoorden hier op dat we ons moesten komen aanmelden op de vreemdelingendienst omdat we langer dan 30 dagen in Suriname verbleven.
Het enige antwoord dat we kregen was "Dat denk ik niet!!"
Daarmee was de kous af voor deze dame.
We zijn dan maar terug naar huis vertrokken om de volgende dag terug te komen met de juiste kledij.

's Avonds hadden we afgesproken om ergens iets te gaan eten. We waren al een week in Suriname en hadden nog niets geprobeerd van de lokale keuken hier.
We besloten naar 'T Vat te gaan. 'T Vat is een populair café / restaurant in de uitgaansbuurt van Suriname. We hadden al van andere stagiaires gehoord dat dit echt wel een aanrader was en we wilden dit dus ook met eigen ogen zien.
Toen we aankwamen viel ons meteen al de kleur van het restaurant op. Het was niet een saai restaurant met bruine of grijze tinten, maar je werd meteen uitgenodigd om binnen te komen door de verschillende kleuren die je tegemoet kwamen.
Omdat het 's avonds aangenaam warm blijft in Suriname besloten we om ons buiten op het terras te zetten om iets te eten en drinken.
We besloten te starten met een cocktail om onze eerste avond uit eten te "vieren".

Daarna kwam de opgave om iets te kiezen uit het menu. De grote vraag was vooral: spelen we op safe en bestellen we iets dat we kennen en zeker gaan lusten, of nemen we de grote sprong naar een onbekend gerechtje.
Mijn keuze stond meteen vast. Ik was waarschijnlijk maar 1 keer in Suriname en ik zou dus gaan voor een typisch Surinaams gerechtje.
Uiteindelijk koos ik voor Pom. Dit is een gerechtje met kip, rijst en groentjes. Dit kon niet tegenvallen dacht ik.
Jammer genoeg was dit wel een beetje het geval.
De rijst en groentjes was zeker niet slecht. Maar de kip zat onder een soort "papje", het leek meer een mousse van groenten en kruiden. Deze mousse had een zeer bizarre nasmaak en was dus niet mijn favoriet om op te eten (ook al ben ik geen moeilijke eter).
Wel heb ik de kip eronderuit gehaald en deze opgegeten met mijn rijst en groenten.
Het was dan niet meteen een super gerechtje, toch ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik een typische Surinaams gerechtje heb geproefd.
Voor hetzelfde geld bestel ik de volgende keer iets anders en valt dit reuze mee. Iedereen heeft een andere voorkeur voor eten.

Vandaag heb ik weer niet veel gedaan. Aangezien ik nog steeds niets gehoord heb van mijn mentor kan ik niet beginnen met iets voor te bereiden.
We zijn vandaag wel terug gegaan naar de vreemdelingendienst om ons paspoort in orde te laten brengen en vandaag was er geen enkel probleem.
We kregen een stempel in ons paspoort en hiermee was alles geregeld.

Doordat ik nu zo vaak alleen thuis ben, begint het gemis naar België en mijn familie en vrienden harder te worden.
Je hebt veel tijd, waar je eigenlijk niks kunt doen, dan begin je natuurlijk al snel te denken aan het thuisfront.
Wat zijn ze aan het doen, wat kan er allemaal al gebeurt zijn,...
Ik hoop dat dit ook wat gaat beteren wanneer ik eenmaal kan beginnen met mijn stage en ik dus niet zoveel tijd meer heb om mijn hoofd hierover te breken en steeds geconfronteerd te worden met het feit dat ik alleen bent.

Groetjes uit het kalme, rustige Suriname
Alissa

Een onverwachte, maar onvergetelijke uitstap!!

Hoi iedereen

Woensdag had ik een afspraak met de stage coördinator op mijn stageschool.
Omdat ik nog niet 100% zeker was van de weg die ik moest volgen om tot daar te geraken was ik goed op tijd vertrokken.
Uiteindelijk leek de afstand toch niet zo heel ver en was ik een goede 3 kwartier te vroeg op mijn stageschool.
Maar ik was liever te vroeg dan te laat. Ik kon gelukkig wat schuilen in de schaduw van een palmboom en er stond ook een briesje dat af en toe verkoeling bracht.
Dit was namelijk de eerste keer dat ik met een lange broek in de zon stond en dit was toch veel warmer dan ik in eerste plaats gedacht had.
De SAO (stichting arbeidsmobilisatie en ontwikkeling) is geen gewone secundaire school. Ze noemen de school een opleidingscentrum voor vakopleidingen.. Het is eigenlijk een school voor tweedekansonderwijs.
Deze school geeft mensen (voornamelijk meisjes) de kans om een opleiding te beginnen die hen meteen klaarstoomt om in de maatschappij aan de slag te gaan.
Het zijn leerlingen die hun lagere school niet hebben afgemaakt of vroegtijdig zijn gestopt met het secundair onderwijs.
Hierdoor is de leeftijdscategorie van de studenten ook heel verschillend. Op school zijn leerlingen toegelaten vanaf 16 jaar tot 50jaar of zelfs ouder.

Jammer genoeg kreeg ik geen goed nieuws op mijn stageschool. Mijn mentor was niet aanwezig, omdat ze op woensdag geen les geeft, dus kon ik haar niet spreken in verband met mijn stage uren.
De stage coördinator heeft haar opgebeld en mijn mentor, Seema vond het goed dat ik telefonisch contact met haar opnam of verdere afspraken te maken.
Toen ik haar opbelde stond mij een tweede verrassing te wachten. Seema had begrepen dat ik haartooi en bio-esthetiek gaf en had dus uren voorzien die ik kon geven aan toekomstige kapsters. Helaas ben ik hiervoor niet opgeleid en kan ik deze lessen dus niet geven.
Uiteindelijk blijkt het dat er geen leerlingen bio-esthetiek zijn dit jaar en dat ik dus eigenlijk geen les kan geven op mijn stageschool.
Seema stelde mij wel meteen gerust. Zij heeft thuis een eigen salon waar ze soms ook bijscholingen geeft aan haar eigen klanten.
Wat zij nu voorstelde was dat ik bij haar thuis een aantal lessen kwam geven zodat ik toch mijn uren zou kunnen doen.
Ze zou hiervoor wel even de tijd moeten hebben om haar oud studenten op te trommelen om te horen of ze dit zagen zitten.

Er zat voor mij dus niets anders op dan te wachten tot ze mij terug zou contacteren.
Ze had mij gezegd dat ik haar zelf moest opbellen wanneer ik na 2 dagen nog niks van haar gehoord had omdat ze het zo druk heeft, dat ze dit wel eens zou kunnen vergeten.
Omdat wij met ons gevijven zaterdag op uitstap zijn geweest, heb ik gewacht met bellen tot zondag.
Toen ik haar deze morgen opbelde wist ze nog wie ik was maar had ze nog geen concrete plannen gemaakt. Ze wou mij namelijk eerst spreken over wat mijn lessenpakket juist kan inhouden.
We hebben uiteindelijk een afspraak gemaakt voor maandagmorgen om alles tot in de details te bespreken.

Hopelijk kan ik dan eindelijk beginnen aan mijn stage uren zodat ik niet in de problemen kom met de verplichte uren die ik moet geven per week.
Laat ons hopen dat ik dinsdag of ten laatste woensdag toch mijn eerste les zal kunnen geven. 

Zoals jullie al hebben gelezen heb ik gisteren samen met de 4 meisjes van lager onderwijs een uitstap gemaakt.
Op vrijdagavond kregen we bericht van een meisje uit Gent of we het zagen zitten om mee te gaan op uitstap.
Deze meisjes hadden met 4 personen een uitstap gepland, jammer genoeg zijn 2 van de 4 meisjes gestoken geweest door een mug, die de ziekte chikungunya met zich meedraagt.
Deze meisjes lagen dus ziek in hun bed met koorts en gewrichtspijnen.
Helaas wou de touroperator hun uitstap niet meer terugbetalen. Wanneer ze dus geen personen vonden die in de plaats van de 2 meisjes wilden meegaan verloren ze dit geld dus ook.
Toen we dit bericht lazen waren we meteen allemaal zeer enthousiast over de uitstap. We vroegen ons enkel af of het mogelijk was om nog 3 personen extra in te schrijven voor de uitstap. Aangezien wij met 5 personen zijn.
Dit bleek geen probleem te zijn dus besloten we om 9 uur ’s avonds om de volgende dag mee te gaan op de dolfijnen- en kaaimannen tour. 

Om 3 uur ’s middags hebben wij de taxi genomen tot aan de Leonsberg. Hier wachten een boot ons op, om met ons de Surinamerivier af te varen op zoek naar de Surinaamse dolfijnen ook wel Profosu dolfijnen genoemd.
Deze dolfijn wordt gekenmerkt door zijn roze onderbuik en leven in groep in het ondiepe water van de rivier. Ze zijn helemaal niet schuw en zeer nieuwsgierig naar de mensen die hen komen bezoeken.

Tijdens het varen over de Suriname rivier kwamen we voorbij een aantal kleine vissersdorpjes en landschappen.
De visserij is zeer belangrijk voor een groot deel van de bewoners van Suriname. Het is hun grootste kostwinning;
Bijna elke Surinamer heeft als hobby vissen. Ze doen dit vooral tijdens de avond. Het is dan veel koeler buiten omdat de zon dan niet meer zo fel schijnt en de temperatuur dan ook daalt naar een zachte 26°C.

Nadat we een tijdje naar de dolfijnen hebben gekeken terwijl ze boven kwamen om ons te bekijken zijn we verder gevaren naar de voormalige Johan & Margaretha plantage.
Dit is een klein dorpje dat vroeger aan een koffieplantage grensde. De plantage is nu volledig ondergelopen, maar het dorpje is blijven bestaan.
Het dorpje bestaat uit 2 straten, een basisschooltje en een winkel waar je de noodzakelijkste producten vind.
De meeste bewoners leven hier van de visvangst.
Toen we hier toekwamen kregen we de kans om te genieten van het uitzicht over het water terwijl de zon steeds lager zakte.
We kregen ook 3 lokale snacks aangeboden. We zijn er bijna zeker van dat 1 van de 3 snacks kaaimannen vlees bevatte. Helaas konden we dit niet vragen omdat we de kok niet te zien kregen.

Wanneer de zon ondergegaan was werd ons groepje gesplitst. De helft van onze groep vertrok terug richting Paramaribo.

Maar wij bleven samen met de 2 Gentse meisjes hier omdat we nog kaaimannen gingen spotten.

Al snel merkten waarom ze ons hadden aangeraden om een lange broek, lange mouwen en gesloten schoenen aan te doen.
De zon was nog maar net onder of de muggen kwamen al tevoorschijn.
We smeerden ons nog een laatste keer in met anti-muggen lotion en vertrokken toen in een korjaal (kleine wiebelige bootjes) op weg naar de kaaimannen.
Helaas heeft de kledij en de anti-muggen lotion niet volledig geholpen, ik zal nog een aantal dagen een aandenken hebben aan onze uitstap in de vorm van de vele muggenbeten op mijn benen. De muggen hier steken gewoon door je broek heen. 
Onderweg naar de kaaimannen moesten we op een gegeven moment bukken van onze bestuurder. We naderden stilletjes een brug en hij vertelde dat we er niet onder gingen geraken als we rechtop bleven zitten. Eerst dachten we dat dit een grap was, maar hoe dichter we de brug kwamen, hoe meer we beseften dat dit echt het geval was.
Braaf zijn we maar naar voren gebukt zodat we zonder problemen onder de brug door konden.
Niet ver daarna stond er ons nog een tweede verrassing te wachten. Niet de hele plantage was ondergelopen en we moesten met onze boot dus een oversteek maken over het land.
De bewoners zijn hier op voorzien en hebben al een constructie gemaakt dat het gemakkelijker maakt, toch verschoten we er allemaal van hoe zwaar deze bootjes juist waren.
Nadat we de oversteek hadden gemaakt, stapten we allemaal weer terug in het bootje om onze laatste afstand af te leggen voordat we bij de kaaimannen aankwamen. 

Na een tijdje kwamen we in het water steeds vaker en vaker kikkerbladen tegen. Op zich niets verkeerd vonden we, het zag er zelfs mooi uit. Tot opeens onze boot heel fel kantelde naar links.
Wat bleek, terwijl wij aan het genieten waren van de mooie omgeving, was onze gids steeds op zoek geweest naar kaaimannen en had hij er een weten te vangen.
Toen kwam het grote moment steeds dichterbij. Ik had mij al een hele dag voorbereid om deze dieren vast te nemen en nu was het zover.
Eerst dachten we dat we terug aan wal gingen omdat we zo steviger zouden staan om een foto te nemen, bleek dit even niet het geval te zijn. Terwijl wel in de boot zaten gaven we de kaaiman steeds maar weer door. Deze kaaiman is nu voor eeuwig vastgelegd op verschillende foto’s.
Natuurlijk namen we de kaaiman niet vast vooral we wel 20 keer hadden gevraagd of alles veilig was. Was hij zeker dat de mond niet zou kunnen opgaan of dat hij niet zou kunnen wegspringen.
De gids bleek dit wel gewoon te zijn, want met een lachje verzekerde hij ons dat het beestje niets zou doen en mooi met ons op de foto zou gaan.
Nadat iedereen meerdere foto’s had genomen, werd de kaaiman terug in het water vrijgelaten en was hij dan ook vliegensvlug weg.
We dachten hierna dat we terug aan land gingen gaan, maar dit was niet het geval. Onze bestuurder voer iets verder met de boot en ving nog een kaaiman. Deze was nog iets groter dan de vorige en ook hier wilden we mee op de foto natuurlijk.
Nu waren we het al gewoon om de kaaiman vast te nemen, dus gebeurde dit al sneller en niet meer met zoveel stress.
Nadat ook de tweede kaaiman terug vrijgelaten werd in het water zetten we onze tocht verder, terug naar het dorp;

Hier kregen we nog een drankje aangeboden en moesten we nog even wachten op de boot die ons weer terug zou brengen naar Paramaribo.
Na afscheid te hebben genomen van de bevolking begonnen we aan onze laatste boottocht van de dag om daarna een taxi te nemen naar ons huisje.

Moe van het avontuur, maar blij dat we dit toch gedaan hebben, hebben we nog even nagepraat en zijn we allemaal in ons bedje gekropen.
Het was een onvergetelijke ervaring. Ik zal niet snel nog zoiets meemaken en ik ben dan ook een beetje trots op mezelf dat ik toch heb doorgezet om de kaaimannen vast te nemen.

Groetjes van de mooie dolfijnen en die toch wel wat griezelige kaaimannen.

Alissa