Het genieten kan beginnen....

Hallo iedereen

Vrijdag had ik een afspraak bij de Mytylschool hier in Suriname.
De Mytylschool is een school voor kinderen met een lichamelijke beperking.
Ik had naar de school gebeld en ze waren meteen enthousiast over het feit dat ik een aantal lessen wou komen bijwonen.
Zij hebben niet vaak stagiaires en vinden het dan ook leuk als er zich toch eentje zich aanmeldt.

Toen ik belde naar de school werd er mij verteld dat de lessen starten om 8 uur.
Ik had een afspraak om 9 uur omdat de onderdirecteur de kinderen niet meteen wou confronteren met een vreemde. Wat wel begrijpelijk is.
Omdat ik niet te laat wilden zijn, vertrok ik dus weer goed op tijd met mijn fiets naar de school. Rond kwart voor 9 kwam ik aan bij het gebouw.
Wat mij meteen opviel, was dat de school gelegen ligt naast een revalidatie centrum. Dit riep meteen al vragen op bij mij. Was er misschien een samenwerking tussen de school en het revalidatiecentrum?

Dit was inderdaad het geval. Veel leerlingen gingen tijdens de schooluren hier naar een fysiotherapeut, de logopediste of andere dokter.

Omdat de lessen dus al bezig waren, hoorde in veel lawaai vanuit het gebouw komen.
Bleek dat mijn klas het eerste uur muzische vorming had.
Het vrolijk gezang van de kinderen kwam dus al snel mijn kant op.

Nadat ik mij had aangemeld bij de onderdirecteur, mijn aanwezigheid en reden van bezoek had genoteerd in een boekje werd ik voorgesteld aan juf Lucretia.
Juf Lucretia geeft les in het speelleer klasje.
Het is het klasje dat ik vandaag een hele schooldag ga observeren en volgen.
Het speelleer klasje spreekt eigenlijk voor zich. Het is een klas waar de leerlingen niet echt theorie krijgen, maar dat ze al spelenderwijze iets bijleren.

Bij het binnenkomen in het klaslokaal waren de kinderen meteen nieuwsgierig. Juf Lucretia stelde mij voor als juf Alissa, dat ik uit een ander land kwam en dat ik vandaag bij hun zou komen zitten.
De kinderen verwelkomden mij meteen met een luide “goedemorgen juf Alissa”. Mijn dag kon al niet meer stuk.
Naarmate de uren steeds verder verstreken, merkte ik dat deze kinderen heel veel liefde te geven hebben, maar dat ze hiervoor ook veel liefde en aandacht vragen.

Bijna heel de dag hebben ze naast mij gezeten, met een hand op mijn been. Lichamelijk contact is voor hen heel belangrijk.
Sommige leerlingen wilden continue mijn aandacht wanneer ze een verhaal wilden vertellen of waren ze een beetje jaloers als ik teveel aandacht gaf aan een andere leerling.
Het viel mij op dat deze leerlingen heel gelukkig zijn in de school waar ze zitten, dit waarschijnlijk omdat alle leerkrachten, klassenhulpen en buschauffeurs hun job met veel plezier doen. Ook al is het soms vermoeiend voor hen.

Vandaag hebben wij onze tweede uitstap gedaan. De tweede van de vele die nog gaan volgen!!

Omdat het vandaag ook de verjaardag is van mij oma ben ik al heel vroeg (5uur) opgestaan om haar toch nog snel via skype te feliciteren. Na nog een korte babbel met mijn ouders hebben wij ons klaar gemaakt en tegen 6 uur hebben we de taxi gebeld om ons richting het centrum te brengen waar een busje ons zou komen oppikken om de uitstap te beginnen.

Brownsberg was onze eindbestemming!!

Omdat het naar Brownsberg zo een 3,5 uur rijden is, stopten we onderweg om nog even van een klein ontbijtje te genieten. Volledig op de kosten van onze chauffeur.

Daarna hadden we nog 1,5 à 2 uur voor de boeg. Dus gingen we na een snelle hap en een toiletbezoek terug op pad!!
Toen we de uitstap boekten werd ons verteld dat we over een goede conditie moesten beschikken.
Dit was ABSOLUUT de waarheid!!

Aangekomen op Brownsberg, stond er ons dus nog een stevige wandeling voor de boeg.
Voordat we aan de waterval zouden komen, moesten wij nog door het natuurreservaat klauteren (met een valpartij vandoen natuurlijk!), bergafwaarts en nog glad door de regen die deze nacht is gevallen.
Gelukkig maakte het uitzicht op de waterval alles weer goed. We dachten er natuurlijk nog niet aan dat we straks dezelfde weg terug zouden moeten nemen.
Na een zware inspanning konden wel lekker pootje baden in het verfrissende water.

Na een klein uurtje zetten we onze tocht verder, terug richting het dorpje.
Helaas bleek dit deel van de wandeling nog zwaarder te zijn dan het komen naar de waterval!
Meermaals moesten we even stoppen om op adem te komen en werd er soms wel al eens gevloekt.
Natuurlijk kregen we net op dat moment ook nog een tropische regenbui over ons hoofd! Heel fijn omdat we dan wat verkoeling kregen, maar omdat onze kledij dan volledig doorweekt was, konden we natuurlijk weer wat extra gewicht meesleuren.

Moe, maar voldaan kwamen we terug aan bij het dorpje. Blij dat we deze ervaring toch weer kunnen meenemen naar huis.
In het dorpje hebben we nog iets gegeten om terug op krachten te komen, om daarna weer huiswaarts te vertrekken.
Onze chauffeur was zo vriendelijk om ons thuis af te zetten. Hierdoor moesten we niet meer wachten om een taxi, maar konden we meteen in onze zetel ploffen!

Groetjes uit het bergachtige Suriname
Alissa