Een onverwachte, maar onvergetelijke uitstap!!

Hoi iedereen

Woensdag had ik een afspraak met de stage coördinator op mijn stageschool.
Omdat ik nog niet 100% zeker was van de weg die ik moest volgen om tot daar te geraken was ik goed op tijd vertrokken.
Uiteindelijk leek de afstand toch niet zo heel ver en was ik een goede 3 kwartier te vroeg op mijn stageschool.
Maar ik was liever te vroeg dan te laat. Ik kon gelukkig wat schuilen in de schaduw van een palmboom en er stond ook een briesje dat af en toe verkoeling bracht.
Dit was namelijk de eerste keer dat ik met een lange broek in de zon stond en dit was toch veel warmer dan ik in eerste plaats gedacht had.
De SAO (stichting arbeidsmobilisatie en ontwikkeling) is geen gewone secundaire school. Ze noemen de school een opleidingscentrum voor vakopleidingen.. Het is eigenlijk een school voor tweedekansonderwijs.
Deze school geeft mensen (voornamelijk meisjes) de kans om een opleiding te beginnen die hen meteen klaarstoomt om in de maatschappij aan de slag te gaan.
Het zijn leerlingen die hun lagere school niet hebben afgemaakt of vroegtijdig zijn gestopt met het secundair onderwijs.
Hierdoor is de leeftijdscategorie van de studenten ook heel verschillend. Op school zijn leerlingen toegelaten vanaf 16 jaar tot 50jaar of zelfs ouder.

Jammer genoeg kreeg ik geen goed nieuws op mijn stageschool. Mijn mentor was niet aanwezig, omdat ze op woensdag geen les geeft, dus kon ik haar niet spreken in verband met mijn stage uren.
De stage coördinator heeft haar opgebeld en mijn mentor, Seema vond het goed dat ik telefonisch contact met haar opnam of verdere afspraken te maken.
Toen ik haar opbelde stond mij een tweede verrassing te wachten. Seema had begrepen dat ik haartooi en bio-esthetiek gaf en had dus uren voorzien die ik kon geven aan toekomstige kapsters. Helaas ben ik hiervoor niet opgeleid en kan ik deze lessen dus niet geven.
Uiteindelijk blijkt het dat er geen leerlingen bio-esthetiek zijn dit jaar en dat ik dus eigenlijk geen les kan geven op mijn stageschool.
Seema stelde mij wel meteen gerust. Zij heeft thuis een eigen salon waar ze soms ook bijscholingen geeft aan haar eigen klanten.
Wat zij nu voorstelde was dat ik bij haar thuis een aantal lessen kwam geven zodat ik toch mijn uren zou kunnen doen.
Ze zou hiervoor wel even de tijd moeten hebben om haar oud studenten op te trommelen om te horen of ze dit zagen zitten.

Er zat voor mij dus niets anders op dan te wachten tot ze mij terug zou contacteren.
Ze had mij gezegd dat ik haar zelf moest opbellen wanneer ik na 2 dagen nog niks van haar gehoord had omdat ze het zo druk heeft, dat ze dit wel eens zou kunnen vergeten.
Omdat wij met ons gevijven zaterdag op uitstap zijn geweest, heb ik gewacht met bellen tot zondag.
Toen ik haar deze morgen opbelde wist ze nog wie ik was maar had ze nog geen concrete plannen gemaakt. Ze wou mij namelijk eerst spreken over wat mijn lessenpakket juist kan inhouden.
We hebben uiteindelijk een afspraak gemaakt voor maandagmorgen om alles tot in de details te bespreken.

Hopelijk kan ik dan eindelijk beginnen aan mijn stage uren zodat ik niet in de problemen kom met de verplichte uren die ik moet geven per week.
Laat ons hopen dat ik dinsdag of ten laatste woensdag toch mijn eerste les zal kunnen geven. 

Zoals jullie al hebben gelezen heb ik gisteren samen met de 4 meisjes van lager onderwijs een uitstap gemaakt.
Op vrijdagavond kregen we bericht van een meisje uit Gent of we het zagen zitten om mee te gaan op uitstap.
Deze meisjes hadden met 4 personen een uitstap gepland, jammer genoeg zijn 2 van de 4 meisjes gestoken geweest door een mug, die de ziekte chikungunya met zich meedraagt.
Deze meisjes lagen dus ziek in hun bed met koorts en gewrichtspijnen.
Helaas wou de touroperator hun uitstap niet meer terugbetalen. Wanneer ze dus geen personen vonden die in de plaats van de 2 meisjes wilden meegaan verloren ze dit geld dus ook.
Toen we dit bericht lazen waren we meteen allemaal zeer enthousiast over de uitstap. We vroegen ons enkel af of het mogelijk was om nog 3 personen extra in te schrijven voor de uitstap. Aangezien wij met 5 personen zijn.
Dit bleek geen probleem te zijn dus besloten we om 9 uur ’s avonds om de volgende dag mee te gaan op de dolfijnen- en kaaimannen tour. 

Om 3 uur ’s middags hebben wij de taxi genomen tot aan de Leonsberg. Hier wachten een boot ons op, om met ons de Surinamerivier af te varen op zoek naar de Surinaamse dolfijnen ook wel Profosu dolfijnen genoemd.
Deze dolfijn wordt gekenmerkt door zijn roze onderbuik en leven in groep in het ondiepe water van de rivier. Ze zijn helemaal niet schuw en zeer nieuwsgierig naar de mensen die hen komen bezoeken.

Tijdens het varen over de Suriname rivier kwamen we voorbij een aantal kleine vissersdorpjes en landschappen.
De visserij is zeer belangrijk voor een groot deel van de bewoners van Suriname. Het is hun grootste kostwinning;
Bijna elke Surinamer heeft als hobby vissen. Ze doen dit vooral tijdens de avond. Het is dan veel koeler buiten omdat de zon dan niet meer zo fel schijnt en de temperatuur dan ook daalt naar een zachte 26°C.

Nadat we een tijdje naar de dolfijnen hebben gekeken terwijl ze boven kwamen om ons te bekijken zijn we verder gevaren naar de voormalige Johan & Margaretha plantage.
Dit is een klein dorpje dat vroeger aan een koffieplantage grensde. De plantage is nu volledig ondergelopen, maar het dorpje is blijven bestaan.
Het dorpje bestaat uit 2 straten, een basisschooltje en een winkel waar je de noodzakelijkste producten vind.
De meeste bewoners leven hier van de visvangst.
Toen we hier toekwamen kregen we de kans om te genieten van het uitzicht over het water terwijl de zon steeds lager zakte.
We kregen ook 3 lokale snacks aangeboden. We zijn er bijna zeker van dat 1 van de 3 snacks kaaimannen vlees bevatte. Helaas konden we dit niet vragen omdat we de kok niet te zien kregen.

Wanneer de zon ondergegaan was werd ons groepje gesplitst. De helft van onze groep vertrok terug richting Paramaribo.

Maar wij bleven samen met de 2 Gentse meisjes hier omdat we nog kaaimannen gingen spotten.

Al snel merkten waarom ze ons hadden aangeraden om een lange broek, lange mouwen en gesloten schoenen aan te doen.
De zon was nog maar net onder of de muggen kwamen al tevoorschijn.
We smeerden ons nog een laatste keer in met anti-muggen lotion en vertrokken toen in een korjaal (kleine wiebelige bootjes) op weg naar de kaaimannen.
Helaas heeft de kledij en de anti-muggen lotion niet volledig geholpen, ik zal nog een aantal dagen een aandenken hebben aan onze uitstap in de vorm van de vele muggenbeten op mijn benen. De muggen hier steken gewoon door je broek heen. 
Onderweg naar de kaaimannen moesten we op een gegeven moment bukken van onze bestuurder. We naderden stilletjes een brug en hij vertelde dat we er niet onder gingen geraken als we rechtop bleven zitten. Eerst dachten we dat dit een grap was, maar hoe dichter we de brug kwamen, hoe meer we beseften dat dit echt het geval was.
Braaf zijn we maar naar voren gebukt zodat we zonder problemen onder de brug door konden.
Niet ver daarna stond er ons nog een tweede verrassing te wachten. Niet de hele plantage was ondergelopen en we moesten met onze boot dus een oversteek maken over het land.
De bewoners zijn hier op voorzien en hebben al een constructie gemaakt dat het gemakkelijker maakt, toch verschoten we er allemaal van hoe zwaar deze bootjes juist waren.
Nadat we de oversteek hadden gemaakt, stapten we allemaal weer terug in het bootje om onze laatste afstand af te leggen voordat we bij de kaaimannen aankwamen. 

Na een tijdje kwamen we in het water steeds vaker en vaker kikkerbladen tegen. Op zich niets verkeerd vonden we, het zag er zelfs mooi uit. Tot opeens onze boot heel fel kantelde naar links.
Wat bleek, terwijl wij aan het genieten waren van de mooie omgeving, was onze gids steeds op zoek geweest naar kaaimannen en had hij er een weten te vangen.
Toen kwam het grote moment steeds dichterbij. Ik had mij al een hele dag voorbereid om deze dieren vast te nemen en nu was het zover.
Eerst dachten we dat we terug aan wal gingen omdat we zo steviger zouden staan om een foto te nemen, bleek dit even niet het geval te zijn. Terwijl wel in de boot zaten gaven we de kaaiman steeds maar weer door. Deze kaaiman is nu voor eeuwig vastgelegd op verschillende foto’s.
Natuurlijk namen we de kaaiman niet vast vooral we wel 20 keer hadden gevraagd of alles veilig was. Was hij zeker dat de mond niet zou kunnen opgaan of dat hij niet zou kunnen wegspringen.
De gids bleek dit wel gewoon te zijn, want met een lachje verzekerde hij ons dat het beestje niets zou doen en mooi met ons op de foto zou gaan.
Nadat iedereen meerdere foto’s had genomen, werd de kaaiman terug in het water vrijgelaten en was hij dan ook vliegensvlug weg.
We dachten hierna dat we terug aan land gingen gaan, maar dit was niet het geval. Onze bestuurder voer iets verder met de boot en ving nog een kaaiman. Deze was nog iets groter dan de vorige en ook hier wilden we mee op de foto natuurlijk.
Nu waren we het al gewoon om de kaaiman vast te nemen, dus gebeurde dit al sneller en niet meer met zoveel stress.
Nadat ook de tweede kaaiman terug vrijgelaten werd in het water zetten we onze tocht verder, terug naar het dorp;

Hier kregen we nog een drankje aangeboden en moesten we nog even wachten op de boot die ons weer terug zou brengen naar Paramaribo.
Na afscheid te hebben genomen van de bevolking begonnen we aan onze laatste boottocht van de dag om daarna een taxi te nemen naar ons huisje.

Moe van het avontuur, maar blij dat we dit toch gedaan hebben, hebben we nog even nagepraat en zijn we allemaal in ons bedje gekropen.
Het was een onvergetelijke ervaring. Ik zal niet snel nog zoiets meemaken en ik ben dan ook een beetje trots op mezelf dat ik toch heb doorgezet om de kaaimannen vast te nemen.

Groetjes van de mooie dolfijnen en die toch wel wat griezelige kaaimannen.

Alissa