Diegene die mijn blog wat volgen, weten dat ik nog steeds niet ben kunnen beginnen met mijn stage hier in Suriname.
Na wat onduidelijkheden over mijn lessenpakket, hebben ze begrepen dat ik enkel bio-esthetiek kan geven en moesten ze dus opnieuw op zoek naar lessen die ik kon geven.
Mijn mentor en ik hadden maandag opnieuw afgesproken om nog verdere afspraken te maken. Ik hoopte dat zij alles al had vastgelegd en dat ik dinsdag of woensdag eindelijk kon beginnen met stage.
Dit blijkt jammer genoeg niet het geval.
Ik ben de laatste dagen steeds vaker geconfronteerd geweest met de rustige sfeer hier in Suriname.
Surinamers laten zich door niets opjagen en ze denken dat altijd alles wel in orde zal komen.
Maandag hadden we een afspraak tussen 9 en 10 uur 's morgens. Ik stond natuurlijk al klaar om 9 uur om mijn mentor te verwelkomen. Pas tegen kwart voor 11 is mijn mentor aangekomen.
Op zich voor mij niet meteen een probleem aangezien ik de rest van de dag niets gepland had.
Wat wel bleek tijdens het gesprek was dat mijn mentor nog niemand van haar oud-studenten had gecontacteerd of ze het zagen zitten om extra lessen te krijgen. Ze kwam voornamelijk langs om eens te horen welke lessen ik juist kon geven.
Na dit te hebben besproken, ging mijn mentor haar oud-studenten opbellen om iets vast te leggen.
Ze had mij gezegd dat ze mij dezelfde avond nog ging terugbellen om mij iets te laten weten, maar dit is niet gebeurd.
Wat ik natuurlijk jammer vind, aangezien ik nog steeds niet kan beginnen zo en mijn tweede week ook al bijna half om is.
Wat ik ook wel heb gemerkt is dat de Surinamers heel vriendelijke mensen zijn. Toen mijn mentor aankwam bij mij thuis om alles te bespreken kreeg ik al meteen een welkomscadeau van haar. Ze was gestopt bij een winkel in de buurt om wat typische Surinaamse koekjes te kopen.
Ze vertelde mij dat ze merkt dat stagiaires hier geen tijd voor nemen om dit te ontdekken of dat ze niet goed durven omdat het voor hun iets totaal nieuws is.
Ze vindt dat iedereen die in Suriname is geweest toch zeker iets typische Surinaams moet eten.
Ook hebben we nog een tijdje gepraat over de stagiaires die ze de voorbije jaren heeft gehad en kwam ik tot de vaststelling dat ze toch nog een aantal meisjes kent van in Brussel die ook in Suriname op stage zijn geweest.
Ze was oprecht geïnteresseerd in wat deze "meisjes" nu juist deden voor werk en was heel blij dat ik haar de groetjes moest doen van hen (ze vond het leuk dat er toch nog aan haar gedacht werd).
Natuurlijk wou ze dat ik hen ook de groetjes terug deed, wat ik natuurlijk zeker zal doen.
Toen Anke, Shana, Lien en Vanna terug kwamen van hun allereerste stage les in de lagere school hadden we afgesproken om naar de vreemdelingendienst te gaan hier in Suriname. Wie langer dan 30 dagen in Suriname verblijft moet zich hier melden om een stempel te krijgen in het paspoort zodat je toch het land terug kan verlaten.
Aangezien wij hier 37 dagen blijven, moesten wij ons dus gaan aanmelden.
We moesten wel snel zijn, want de vreemdelingendienst sluit om 14uur en de meisjes kwamen pas om 13.30uur aan.
Natuurlijk wilden ze hun nog snel omkleden zodat ze niet met hun lange broek en t-shirts moesten gaan. Dit was niet zo een heel goed idee geweest bleek achteraf.
Na wat zoeken hadden we de vreemdelingendienst gevonden.
Daar stootten we meteen op slecht nieuws. Op de deur hing een papier waarop de kledingvoorschriften stonden om de dienst te betreden.
Shorten, topjes en slippers waren niet toegelaten.
Omdat we dachten dat dit niet zo heel erg zou zijn, gingen we het toch proberen. Wie niet waagt, niet wint dachten we.
De vrouw achter de balie was niet meteen vriendelijk tegen ons (iets wat we niet meteen gewoon waren van de Surinamers).
Ze vroeg ons waar we moesten zijn, we antwoorden hier op dat we ons moesten komen aanmelden op de vreemdelingendienst omdat we langer dan 30 dagen in Suriname verbleven.
Het enige antwoord dat we kregen was "Dat denk ik niet!!"
Daarmee was de kous af voor deze dame.
We zijn dan maar terug naar huis vertrokken om de volgende dag terug te komen met de juiste kledij.
's Avonds hadden we afgesproken om ergens iets te gaan eten. We waren al een week in Suriname en hadden nog niets geprobeerd van de lokale keuken hier. We besloten naar 'T Vat te gaan. 'T Vat is een populair café / restaurant in de uitgaansbuurt van Suriname. We hadden al van andere stagiaires gehoord dat dit echt wel een aanrader was en we wilden dit dus ook met eigen ogen zien.
Toen we aankwamen viel ons meteen al de kleur van het restaurant op. Het was niet een saai restaurant met bruine of grijze tinten, maar je werd meteen uitgenodigd om binnen te komen door de verschillende kleuren die je tegemoet kwamen.
Omdat het 's avonds aangenaam warm blijft in Suriname besloten we om ons buiten op het terras te zetten om iets te eten en drinken.
We besloten te starten met een cocktail om onze eerste avond uit eten te "vieren".
Mijn keuze stond meteen vast. Ik was waarschijnlijk maar 1 keer in Suriname en ik zou dus gaan voor een typisch Surinaams gerechtje.Uiteindelijk koos ik voor Pom. Dit is een gerechtje met kip, rijst en groentjes. Dit kon niet tegenvallen dacht ik.
Jammer genoeg was dit wel een beetje het geval.
De rijst en groentjes was zeker niet slecht. Maar de kip zat onder een soort "papje", het leek meer een mousse van groenten en kruiden. Deze mousse had een zeer bizarre nasmaak en was dus niet mijn favoriet om op te eten (ook al ben ik geen moeilijke eter).
Wel heb ik de kip eronderuit gehaald en deze opgegeten met mijn rijst en groenten.
Het was dan niet meteen een super gerechtje, toch ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik een typische Surinaams gerechtje heb geproefd.
Voor hetzelfde geld bestel ik de volgende keer iets anders en valt dit reuze mee. Iedereen heeft een andere voorkeur voor eten.
Vandaag heb ik weer niet veel gedaan. Aangezien ik nog steeds niets gehoord heb van mijn mentor kan ik niet beginnen met iets voor te bereiden.
We zijn vandaag wel terug gegaan naar de vreemdelingendienst om ons paspoort in orde te laten brengen en vandaag was er geen enkel probleem.
We kregen een stempel in ons paspoort en hiermee was alles geregeld.Doordat ik nu zo vaak alleen thuis ben, begint het gemis naar België en mijn familie en vrienden harder te worden.
Je hebt veel tijd, waar je eigenlijk niks kunt doen, dan begin je natuurlijk al snel te denken aan het thuisfront.
Wat zijn ze aan het doen, wat kan er allemaal al gebeurt zijn,...
Ik hoop dat dit ook wat gaat beteren wanneer ik eenmaal kan beginnen met mijn stage en ik dus niet zoveel tijd meer heb om mijn hoofd hierover te breken en steeds geconfronteerd te worden met het feit dat ik alleen bent.
Groetjes uit het kalme, rustige Suriname
Alissa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten