Terug in België!!

Hallo iedereen

Momenteel ben ik al een aantal dagen in België en het wordt dus tijd om mijn laatste blogbericht te schrijven.

Mijn laatste volledige dag in Suriname is niet verlopen zonder ongelukken.
Op maandag hadden we nog een laatste uitstap gepland.
We zouden gaan wild water rafting en een kabelbaan nemen. Helaas kregen we een aantal dagen voor de uitstap dat de raftingboot stuk was.
We konden dus enkel de kabelbaan doen, omdat wij onze laatste dat niet gewoon thuis wilden blijven hebben we hier dan ook voor gekozen.

Na ons in een veiligheidsgordel te hijsen en onze hoogtevrees te overwinnen namen we al snel de eerste kabelbaan samen met onze begeleiders.
De eerste kabels gaven niet meteen een groot probleem, maar al snel kwamen we bij de langste kabelbaan.
Deze kabelbaan ging over het water en onze begeleider zei dat we niet moesten remmen.
Omdat ik nog steeds wat last had van hoogtevrees vroeg ik nog om zekerheid dat ik op tijd zou afremmen.
Dit bleek dus niet het geval te zijn, toen ik aan het einde kwam van de kabelbaan had ik nog een veel te hoge snelheid en ben ik dan ook met mijn been tegen het platform gestoten.
Mijn been kreeg een zware klap te verduren, onze begeleider controleerde mijn been op eventuele breuken, dit bleek niet het geval te zijn.
Maar toch raadde hij mij aan om de uitstap stop te zetten. Omdat ik steeds een brandend gevoel kreeg in mijn been.
Voor mij zat de uitstap er dus op.

Dinsdag (de dag dat we vertrokken) werden onze valiezen nog eens voor de laatste keer gecontroleerd, gewogen en herschikt.
Met een klein hartje vertrokken we richting de luchthaven want sommige valiezen wogen toch een aantal kilo's teveel.
Op de luchthaven kregen we te horen dat we voor de extra kilo's meteen een volledige valies extra moeten betalen. Omdat we dit niet zagen zitten, werd er op de luchthaven dus nog eens herschikt en gewogen.
Uiteindelijk was alles in orde en konden we gaan inchecken.
Helaas, we waren nog niet van het ongeluk af.
Toen onze handbagage werd gewogen zaten we er bijna allemaal wel iets over met ons gewicht.
Gelukkig was er een vriendelijke medewerker die ons zonder problemen door de controle post heeft geleid.
Eenmaal door de douane, waar er nog een vreemd voorwerp (een nagelvijl) in beslag werd genomen, konden we nog even tot rust komen, genieten van een maaltijd en dan wachten tot we konden instappen in het vliegtuig.

Na een lange vlucht kwamen we (niet) uitgeslapen aan in Schiphol. Helaas heeft het dan nog anderhalf uur geduurd voor we onze ouders terug zagen.
Het was een mooi weerzien met de nodige bloemen, ballonen en knuffels.
Na nog een lange autorit naar huis, waar ik al een groot deel van mijn verhalen kon vertellen ben ik moe, maar tevreden eindelijk thuisgekomen.

Jammer genoeg kan mijn 'vakantie' niet blijven doorgaan en moest ik al snel terug beginnen aan mijn stages die er nu ook aankomen.
Het rustige leventje dat ik gewoon was geworden in Suriname heb ik al snel weer omgewisseld naar het drukke leven in België.
Ook moet ik nog steeds wennen aan het koude weer hier in België. Vaak zit ik met een dikke trui of een fleecedeken in de zetel terwijl mijn zussen en ouders het heel warm hebben. Ja, het is nu eenmaal 20°C verschil tussen Suriname en België.

Bedankt aan iedereen die mijn blog heeft gevolgd. Het was fijn om te horen dat mijn avonturen gevolgd werden door jullie.

Dikke kus vanuit het koude België
Alissa

Kleurrijk Suriname

Hallo iedereen 

Vrijdag was het Holi Pagwa.
Holi Pagwa betekent een hele dag feest vieren in Suriname. Oorspronkelijk was Holi Pagwa een Hindoestaans feest om het nieuwe jaar in te gaan, maar omdat er in Suriname heel wat Hindoestanen leven en omdat alle Surinamers openstaan voor alle culturen werd deze feestdag al snel uitgeroepen tot een nationale feestdag in heel Suriname.
Op deze dag wenst iedereen elkaar alvast Subh Holi (wat gelukkige nieuwjaar betekent).

Holi Pagwa wordt ook wel het Festival of Colours genoemd.

In België wordt dit soort van feest ook gevierd, elk jaar word er bij ons in Brussel de Color run gelopen.
Ook hier worden er verschillende poeders gegooid op elkaar en ziet iedereen er even kleurrijk uit.

Al snel merkten we dat echt iedereen mee kwam vieren. Toen we aankwamen op het onafhankelijkheidsplein waren we maar 2 minuten echt proper. Al snel kregen we een volle lading kleur over ons heen gegooid.
We waren gedoopt en ook voor ons kon het feest dus beginnen.
Omdat we zelf ook wilden meedoen gingen we al snel op zoek naar een verkoopstandje waar we de verschillende kleuren poeder konden kopen en begonnen we al snel zelf mensen te begooien met de verschillende kleuren.
Op het einde van de dag kon je elkaar nauwelijks nog herkennen. De kleren die we aanhadden kunnen we waarschijnlijk wel weggooien.
Nu, 2 dagen nadien kan ik nog steeds het resultaat zien van onze “feestdag”. Nog steeds heb ik een mooie paarse kleur in mijn haren.

Jammer genoeg kregen we 's avonds een regenbui over ons heen en werd heel even de sfeer verpest op het festival. 

Natuurlijk (de Surinamers kennende) lieten ze dit zeker niet aan hun hart komen. Na de regen werd er terug lustig op los gevierd. 

Zaterdag hebben wij een zeer actieve uitstap gedaan. We hebben een quad tour gedaan.

Via wat Belgische stagiaires hadden we de gegevens gekregen van Larry, hij was onze gids de hele dag en heeft ons de mooiste dag van heel onze tijd in Suriname bezorgd.
Om 10 uur werden we opgepikt bij ons thuis en vertrokken we richting Zanderij.
Hier kregen we een spoedcursus quad rijden. Het was voor ons allen de eerste keer, en toch liep alles heel vlot.
Al snel konden we dus vertrekken richting de savanne en de jungle voor wat een onbeschrijfelijke ervaring ging worden.
Letterlijk zijn we overal over, onder en tussen gereden. Niets kon ons tegenhouden en vaak moesten we onze gas volledig induwen om onze gids te blijven volgen.

Vandaag hebben we een rust/ opruimdag ingelast. Omdat onze vertrekdatum steeds dichterbij komt hebben we het grootste deel van onze valiezen al gemaakt en hebben we ook ons huisje nog eens gepoetst.
Af en toe vonden we een “verloren” voorwerp terug en moesten we wat passen en opnieuw beginnen om zeker alle kleine plekjes in onze valies op te vullen.
Na het opruimen hebben we ons nog even in de zon gelegd om nog wat te werken aan ons mooi bruin kleurtje (genieten van de laatste uurtjes zon hier in Suriname!)

Groetjes uit het avontuurlijke Suriname

Alissa

Suriname in al zijn pracht en praal!!

Hallo iedereen

Het einde van onze stage hier in Suriname komt in zicht!
Nog een kleine week kunnen we genieten van het mooie land, de verschillende cultuur en het prachtige weer en we vertrekken weer richting België.

Zondag 1 maart zijn we nogmaals op uitstap geweest.
Onze dag begon ditmaal niet zo vroeg, maar was wel mooi gevuld.
Om 9uur moesten we in het centrum van Paramaribo zijn waar een busje ons zou komen oppikken. Onze eerste stopplaats zou de vlindertuin van Suriname zijn.
In de vlindertuin kan je niet enkel de kleurrijke vlinders bewonderen, ook werd er ons uitgelegd welke verschillende stadia een vlinder ondergaat en konden we ook de verschillende stadia waarnemen.
Ook worden er in de vlindertuin landschildpadden en slangen gekweekt die geëxporteerd worden naar Noord-Amerika en Europa.
We zagen vele kleine schildpadjes die aan het wachten waren om te vertrekken en ook een aantal slangen (die niet meer zo klein waren).

Na de vlindertuin gingen we verder met onze gids.
Hij bracht ons naar een oude marron familie die zich nog steeds bezig houden met het handmatige pottenbakken.
Jammer genoeg mochten we geen foto’s nemen van de mensen zelf, maar wel van de voorwerpen en potten die ze al gemaakt hebben.
Toen we hier waren was de pottenbakker juist bezig met een mooie schaal te maken, het was indrukwekkend om hem deze pot te zien glad maken, en dit alles gewoon met zijn handen.

Om onze dag af te sluiten reed onze gids ons naar Cola Kreek.
Cola kreek is een recreatiedomein waar je rustig kunt gaan zwemmen of gewoon wat in de zon liggen luieren. 

Het water van deze kreek heeft de kleur van cola (waaraan de kreek ook zijn naam te danken heeft)!

Maandag had ik afgesproken met mijn mentor om gezellig iets te gaan eten.
Om half 11 is ze mij komen oppikken en zijn we samen verder gereden naar Hermitage Mall (een shoppingcenter), waar we genoten hebben van een lekkere pasta met kip.
’s Avonds moest ik nog een halfuurtje les geven op het IOL omdat de stage coördinator van Suriname het niet voldoende vond dat ik enkel maar 5 uurtjes heb kunnen geven bij mijn mentor.
Mevrouw Rozenblad moest mij punten kunnen geven, dus moest zij mij persoonlijk ook nog eens aan het werk zien.
Van de les die ik gegeven heb was ze zeer tevreden. Ook de leerlingen waren zeer geïnteresseerd wat ik vertelde en stelden dus ook veel vragen.

Dinsdag moesten we onze fietsen terug gaan brengen naar de fietsenverhuur. Omdat we ons niet wilden haasten, hadden we besloten dat we in de voormiddag rustig zouden vertrekken en zo naar de fietsenverhuur zouden rijden.

Onderweg zijn we ook nog gestopt bij een aantal monumenten en het Surinaams Rhumhuis. 

Jammer genoeg viel het Rhumhuis wat tegen.
We hadden gelezen op het internet dat ze een museum hadden waar je vrij kon in rondlopen, maar helaas bleek dit maar een kleine zaal te zijn.
Misschien had het voor ons interessanter geweest als we een begeleide rondleiding hadden genomen, zodat we ook de productie van de rum van dichtbij konden meemaken en zelfs even proeven.

Woensdag en donderdag hadden we een uitstap gepland naar Galibi.
Galibi is een eiland dat behoort tot de Caraïbische eilanden. Galibi staat in Suriname vooral bekend voor de zeeschildpadden die op het strand hun eieren komen leggen.
Omdat de zeeschildpadden pas ’s avond hun eieren leggen moesten we natuurlijk ons dagprogramma mooi gevuld hebben.
We vertrokken ’s morgens vanuit Paramaribo en maakten ons klaar voor een reis van 2,5 uur naar Albina met de auto.
Vanuit Albina zou een bootje ons vervoeren naar Frans-Guyana.
Wat een verschil. In Frans-Guyana voelden we ons bijna terug thuis (afgezien van het feit dat ze hier frans spreken!)
Hier werd terug rechts gereden, de auto’s waren veel moderner en ook de staat van de huizen was zichtbaar beter.
In Frans-Guyana hebben we de oude gevangenis bezocht. Onze gids kon ons heel veel vertellen over de Franse misdadigers die vroeger naar hier werden afgereisd om hun straf uit te zitten. 

Na een middagmaal vertrokken we met de boot richting Galibi.
Al snel merkten we dat de wind niet in ons voordeel speelde op de boot.
We werden al snel doorweekt door het opspattende water en de regen die even neerviel.
Wanneer we de moed opgaven om het dekzeil boven ons hoofd te houden (aangezien we toch al nat waren.), konden we genieten van het mooie uitzicht.
De zon scheen dan wel niet, toch was het uitzicht adembenemend mooi. In de verste verte zagen we geen huizen of andere boten.
Aangekomen op Galibi, merkten we al snel dat we ons beter wel hadden ingesmeerd met zonnecrème!
Zelfs zonder zichtbare zon waren we allemaal verbrand op ons gezicht, armen en benen. De volgende dagen zullen we ons regelmatig moeten insmeren met aftersun en dan hopen op een mooi bruin kleurtje natuurlijk.

Na een rondwandeling in het dorpje (met plaatselijke basisschool) konden we genieten van ons avondmaal om ons daarna klaar te maken om te vertrekken richting de schildpadden.
Rond half 9 kwamen we aan op het strand en zagen we al meteen een schildpad. Helaas ging deze schildpad terug richting zee en had ze dus haar eieren al gelegd.
Onze missie was dus op zoek te gaan naar een andere schildpad.
Al snel zagen we iets verder sporen die leiden uit de zee.
Wanneer we dichterbij kwamen zagen we dat de schildpad wat in het zand aan het “wroeten” was.
Onze gids kon ons vertellen dat schildpadden zich eerst goed ingraven, de omgeving klaarmaken om dan pas de eieren te leggen.

Dit ingraven kan soms wel even duren, dus gingen we op zoek naar een schildpad die misschien wel al klaar was met ingraven.
Onderweg zijn we nog 2 of 3 andere schildpadden tegengekomen, maar ook deze namen mooi hun tijd om zich in te graven. Er zat voor ons dus niets anders op dan even te gaan zitten en te wachten tot de schildpadden hun nest proper genoeg vonden om de eieren te leggen.

Na toch wel een dikke 3 kwartier was de schildpad dan eindelijk klaar.
Als schildpadden hun eieren leggen (dit duurt 15-20min.) gaan ze helemaal in trance.
Je kunt dan gerust foto’s nemen, de schildpad aanraken en dichtbij gaan kijken.
Om de schildpad niet uit haar trance te halen en haar niet te desorienteren, mochten we geen flits gebruiken als we foto’s namen.
Helaas had onze gids niet voldoende licht mee om de schildpad volledig te verlichten met een zaklamp.
De foto’s zijn hierdoor jammer genoeg niet heel duidelijk.
Wel hebben wij een mooi beeld gehad van de schildpad, het leggen van de eieren en het toedekken van het nest.
Op het einde merkten we dat de schildpad wat onrustig werd, en vertelde de gids ons dat het tijd was om te vertrekken.
De schildpad was klaar en zou zo meteen de tocht naar de zee terug maken.

Voor ons was het hierna dus ook tijd om terug naar de boot te gaan en terug richting galibi te vertrekken.

Hier stond ons een nachtje in een hangmat te wachten (wat zou dit geven).
Na een vermoeiende dag waren we blij dat we ons gewoon mochten neerleggen.

De volgende morgen bleek dat slapen in een hangmat helemaal niet zo slecht of ongemakkelijk is.
Je wiebelt wat meer en af en toe word je wakker van de regen op het dak, maar het was een ervaring waarvan we allemaal blij zijn dat we dit hebben meegemaakt.
’s Morgens konden we nog genieten van een ontbijt om dan richting de boot te gaan om onze terugweg naar Paramaribo te starten.

Vandaag is het Holi Pagwa. Een Hindoestaans feest dat hier in Suriname uitgebreid gevierd wordt.
Het is een feest dat een aantal jaren geleden is uitgeroepen tot een nationale vrije dag. Niet enkel de Hindoestaanse families vieren dit feest, heel Suriname viert mee.
Het is een feest waar er met vele gekleurde poeders wordt gegooid op elkaar en waar er gedanst en gezongen wordt.

Groetjes uit het avontuurlijke Suriname

Alissa

Het genieten kan beginnen....

Hallo iedereen

Vrijdag had ik een afspraak bij de Mytylschool hier in Suriname.
De Mytylschool is een school voor kinderen met een lichamelijke beperking.
Ik had naar de school gebeld en ze waren meteen enthousiast over het feit dat ik een aantal lessen wou komen bijwonen.
Zij hebben niet vaak stagiaires en vinden het dan ook leuk als er zich toch eentje zich aanmeldt.

Toen ik belde naar de school werd er mij verteld dat de lessen starten om 8 uur.
Ik had een afspraak om 9 uur omdat de onderdirecteur de kinderen niet meteen wou confronteren met een vreemde. Wat wel begrijpelijk is.
Omdat ik niet te laat wilden zijn, vertrok ik dus weer goed op tijd met mijn fiets naar de school. Rond kwart voor 9 kwam ik aan bij het gebouw.
Wat mij meteen opviel, was dat de school gelegen ligt naast een revalidatie centrum. Dit riep meteen al vragen op bij mij. Was er misschien een samenwerking tussen de school en het revalidatiecentrum?

Dit was inderdaad het geval. Veel leerlingen gingen tijdens de schooluren hier naar een fysiotherapeut, de logopediste of andere dokter.

Omdat de lessen dus al bezig waren, hoorde in veel lawaai vanuit het gebouw komen.
Bleek dat mijn klas het eerste uur muzische vorming had.
Het vrolijk gezang van de kinderen kwam dus al snel mijn kant op.

Nadat ik mij had aangemeld bij de onderdirecteur, mijn aanwezigheid en reden van bezoek had genoteerd in een boekje werd ik voorgesteld aan juf Lucretia.
Juf Lucretia geeft les in het speelleer klasje.
Het is het klasje dat ik vandaag een hele schooldag ga observeren en volgen.
Het speelleer klasje spreekt eigenlijk voor zich. Het is een klas waar de leerlingen niet echt theorie krijgen, maar dat ze al spelenderwijze iets bijleren.

Bij het binnenkomen in het klaslokaal waren de kinderen meteen nieuwsgierig. Juf Lucretia stelde mij voor als juf Alissa, dat ik uit een ander land kwam en dat ik vandaag bij hun zou komen zitten.
De kinderen verwelkomden mij meteen met een luide “goedemorgen juf Alissa”. Mijn dag kon al niet meer stuk.
Naarmate de uren steeds verder verstreken, merkte ik dat deze kinderen heel veel liefde te geven hebben, maar dat ze hiervoor ook veel liefde en aandacht vragen.

Bijna heel de dag hebben ze naast mij gezeten, met een hand op mijn been. Lichamelijk contact is voor hen heel belangrijk.
Sommige leerlingen wilden continue mijn aandacht wanneer ze een verhaal wilden vertellen of waren ze een beetje jaloers als ik teveel aandacht gaf aan een andere leerling.
Het viel mij op dat deze leerlingen heel gelukkig zijn in de school waar ze zitten, dit waarschijnlijk omdat alle leerkrachten, klassenhulpen en buschauffeurs hun job met veel plezier doen. Ook al is het soms vermoeiend voor hen.

Vandaag hebben wij onze tweede uitstap gedaan. De tweede van de vele die nog gaan volgen!!

Omdat het vandaag ook de verjaardag is van mij oma ben ik al heel vroeg (5uur) opgestaan om haar toch nog snel via skype te feliciteren. Na nog een korte babbel met mijn ouders hebben wij ons klaar gemaakt en tegen 6 uur hebben we de taxi gebeld om ons richting het centrum te brengen waar een busje ons zou komen oppikken om de uitstap te beginnen.

Brownsberg was onze eindbestemming!!

Omdat het naar Brownsberg zo een 3,5 uur rijden is, stopten we onderweg om nog even van een klein ontbijtje te genieten. Volledig op de kosten van onze chauffeur.

Daarna hadden we nog 1,5 à 2 uur voor de boeg. Dus gingen we na een snelle hap en een toiletbezoek terug op pad!!
Toen we de uitstap boekten werd ons verteld dat we over een goede conditie moesten beschikken.
Dit was ABSOLUUT de waarheid!!

Aangekomen op Brownsberg, stond er ons dus nog een stevige wandeling voor de boeg.
Voordat we aan de waterval zouden komen, moesten wij nog door het natuurreservaat klauteren (met een valpartij vandoen natuurlijk!), bergafwaarts en nog glad door de regen die deze nacht is gevallen.
Gelukkig maakte het uitzicht op de waterval alles weer goed. We dachten er natuurlijk nog niet aan dat we straks dezelfde weg terug zouden moeten nemen.
Na een zware inspanning konden wel lekker pootje baden in het verfrissende water.

Na een klein uurtje zetten we onze tocht verder, terug richting het dorpje.
Helaas bleek dit deel van de wandeling nog zwaarder te zijn dan het komen naar de waterval!
Meermaals moesten we even stoppen om op adem te komen en werd er soms wel al eens gevloekt.
Natuurlijk kregen we net op dat moment ook nog een tropische regenbui over ons hoofd! Heel fijn omdat we dan wat verkoeling kregen, maar omdat onze kledij dan volledig doorweekt was, konden we natuurlijk weer wat extra gewicht meesleuren.

Moe, maar voldaan kwamen we terug aan bij het dorpje. Blij dat we deze ervaring toch weer kunnen meenemen naar huis.
In het dorpje hebben we nog iets gegeten om terug op krachten te komen, om daarna weer huiswaarts te vertrekken.
Onze chauffeur was zo vriendelijk om ons thuis af te zetten. Hierdoor moesten we niet meer wachten om een taxi, maar konden we meteen in onze zetel ploffen!

Groetjes uit het bergachtige Suriname
Alissa

Genieten van het nachtleven in Suriname

Hallo iedereen,

Omdat mijn stage jammer genoeg na 1 les al afgelopen was heb ik mij deze week bezig gehouden met onderzoek voor mijn Finale.
In België onderzoek ik de aanpassingen van een school aan rolstoelpatiënten.
Omdat ze ook hier in Suriname kinderen hebben die in een rolstoel zitten, wilde ik eens op onderzoek gaan hoe deze kinderen juist begeleid worden en of deze kinderen naar school kunnen gaan.

Na wat opzoekingswerk naar adressen en telefoonnummers van stichtingen die zich bezig houden met deze kinderen vond ik het adres van Huize Betheljada.
Huize Betheljada is een tehuis voor kinderen met een meervoudige handicap.
Omdat deze kinderen natuurlijk een meervoudige handicap hebben is naar school gaan of zelf onderwijs volgen niet mogelijk.
Toch leek het mij interessant om eens een kijkje te gaan nemen bij deze stichting en toch wat vragen te stellen.

Maandag nam ik dus de taxi naar het kindertehuis en kreeg ik een rondleiding van Donna.
Donna werkt al 7 jaar voor het kindertehuis en kent de kinderen die hier verblijven dus door en door.
Ik kreeg een rondleiding, mocht vragen stellen en kreeg uitleg over de verzorging en begeleiding van deze kinderen.
Door de verscheidenheid in kinderen is elk kind bijzonder op zichzelf.
Na de rondleiding heb ik ook nog een gesprek gehad met de directeur van het kindertehuis. Zij heeft mij nog enkele tips en adressen gegeven waar gehandicapte kinderen naar school gaan.
Dit was wel handig aangezien mijn onderzoek vooral gaat over het naar school kunnen gaan van gehandicapte kinderen of kinderen in een rolstoel.

Dinsdag ben ik meteen beginnen rondbellen om te horen of ik een aantal lessen kon bijwonen en observeren in deze scholen voor gehandicapte kinderen.
Jammer genoeg heb ik momenteel maar 1 school die bevestigd heeft dat ik bij hun kan langskomen.
Dit is wel meteen een school voor lichamelijk gehandicapte kinderen.
Graag had ik ook nog naar een Braille school gegaan, maar ik weet niet of ik dit nog geregeld krijg op zo een korte tijd.

Gisterenavond heb ik samen met mijn 4 huisgenoten een stapje in het nachtleven van Paramaribo gezet.
Omdat het vandaag de nationale feestdag van Suriname is, zijn alles scholen, stichtingen en winkels dus gesloten. Vandaag kunnen wij dus niets speciaal doen.
De ideale moment om de dansclubs eens uit te proberen.
Onze eerste planning was dat we naar HavanaLounge Club gingen gaan.
Wij hadden al van heel veel stagiaires gehoord dat het hier heel fijn is om te dansen (salsamuziek) en dat de sfeer er altijd goed inzit.
Na wat opzoekwerk naar de openingsdagen kwamen we te weten dat dit open was op dinsdag en donderdag. Ideaal dus!!
Helaas sprong onze vreugde al snel over toen we aankwamen aan de club. Deze was namelijk gesloten.
Gelukkig hadden we een hele vriendelijke taxichauffeur.
Hij stelde voor om naar een andere dansclub te gaan die vandaag zijn opening vierde.
Omdat we geen zin hadden om nog eens een avond thuis te zitten stemden we dus toe.
Van deze beslissing hebben we nog steeds geen spijt.
Euphoria was een kleine dansclub waar zowel de lokale bevolking als de stagiaires samen konden genieten van een gezellige avond.
Het enige was wij als storend hebben ondervonden, is het feit dat de mannen in Suriname altijd wel een poging wagen bij de buitenlandse stagiaires.
Meermaals werd er ons gevraagd of we iets wilden drinken, kwamen ze tussen ons in dansen om onze aandacht te trekken of probeerde ze een gesprek aan te knopen (wat niet handig is omdat er veel lawaai en we soms toch nog wel wat problemen hebben met het taalverschil!)
Door de mannen een seintje te geven dat we echt niet geïnteresseerd waren vertrokken ze wel weer al gauw. Zo konden wij onze avond ook weer gezellig voortzetten onder ons gevijven.
Omdat het nachtleven heel laat begint in Suriname, is het voor ons dus een feestje geworden tot in de vroege uurtjes.
Tegen half 6 zijn we terug thuis gekomen.
Dit gaf ons wel allemaal een vreemd gevoel.
Aangezien het bij ons half 6 was, was het in België al half 10. Tegen de tijd dat wij dus in ons bedje kropen voor onze nachtrust zaten sommige van onze familie en vrienden al in de les of op het werk.

Aangezien er vandaag niets open is wegens de nationale feestdag, blijven wij vandaag thuis om wat te werken voor onze stage nog.
Het uitschrijven van onze paper, het in orde maken van onze stagemap, ...
Het zijn allemaal kleine dingen die nog wel wat tijd in beslag nemen, dus kunnen we deze best nu afhandelen aangezien we niets anders kunnen doen.
Wel zijn wel van plan om deze namiddag even de stad in te trekken omdat er wel een aantal activiteiten zijn in het centrum voor de nationale feestdag.

Groetjes vanuit het zwoele nachtleven van Suriname
Alissa

Eerste en enige les hier in Suriname

Hallo iedereen,

Vrijdag heb ik mijn eerste en jammer genoeg, enige les hier gegeven in Suriname.
Omdat mijn mentor zoveel problemen had met het vinden van leerlingen is het niet mogelijk om nog meer lessen te geven deze stageperiode.
De les die ik gegeven heb is dan meteen ook wel een lange les geweest.
Ik heb les gegeven van 10uur tot 15 uur.
Mijn mentor had mij niet meteen een lesonderwerp gegeven. Het enige wat ik wist dat ik wat algemeen les moest geven over het onderwerp bio-esthetiek.
Ik had mij dus voorgenomen om van elk vakonderdeel iets in mijn les te steken.
Omdat mijn "leerlingen" al voorkennis hadden van bio-esthetiek dacht ik dat ik een heel vlotte les zou kunnen geven.
Ik had voorbereid dat ik verschillende onderdelen zou combineren en dat ik dus ook alles mooi zou afgewerkt krijgen.

Ik had een voorbereiding gemaakt om de hand- en voetmassage te geven. Dit vooral omdat ik geen materialen heb om de voet- en of handverzorging uit te voeren.
Daarnaast zou ik een volledige gelaatsverzorging geven.

Nog een rugmassage om de ontspanning te laten voortduren en als afsluiter dan make-up geven met extra aandacht voor de ogen omdat de dames dan weer "fatsoenlijk" naar huis konden keren.

Helaas is dit alles mij niet gelukt.
Omdat ik geen enkele kans heb gehad om te observeren, wist ik dus niet hoe hoog het niveau ligt van deze dames.
Op zich was het niveau van de dames niet slecht, maar hun tempo is een ander verhaal.
Zoals ik al eens eerder gezegd had, doen Surinamers alles op een rustige manier. Dus ook in mijn les gingen ze zich niet extra inzetten om toch alles gezien te hebben (ook al had ik in het begin gezegd wat ik allemaal wou doen vandaag).

Ondanks het feit dat ik niet alles heb kunnen geven wat ik voorbereid had, is mijn les zeker niet slecht verlopen.
Omdat het dames waren, heb je natuurlijk minder (of zelfs geen last) van leerlingen die niet willen meerwerken of die de les storen.
Deze dames waren oprecht geïnteresseerd in wat ik aan het vertellen was.
Dit maakten alles wel wat gemakkelijker voor mij.

Wat ik jammer vind van heel de periode dat ik hier al ben, is dat ik eigenlijk nooit voor een klas ga kunnen staan hier in Suriname.
Dat was uiteindelijk wel 1 van mijn einddoelen hier.
Lesgeven in een ander land, om de manier van lesgeven te ontdekken, om mij aan te passen aan minder middelen en eventuele gelijkenissen of verschillen op te merken met België.
Ik heb nu ook wel les gegeven, maar dit was helemaal niet zo als je doet in een klaslokaal.
De les die ik gegeven het vergelijk ik meer met een workshop die je zou geven over producten van een bepaald cosmeticamerk.
Het was voor mij meer een soort van "Mylene-avond".
Je nodigt de mensen uit bij je thuis, geeft een klein woordje uitleg over jezelf, over wat je allemaal gaat doen vandaag en je start met je workshop.

Ook heb ik geen les gegeven aan leerlingen (kinderen bedoel ik dan). De personen aan wie ik les gaf waren volwassen dames.
Zij werken heel goed mee en gaan niet lastig doen.
Graag had ik eens willen merken of leerlingen graag naar school gaan, of ze het 'leuk' vinden om uren achter een bank te zitten.
Door de verhalen die ik gehoord heb van mijn huisgenoten (leerkrachten lager onderwijs) heb ik gemerkt dat dit niet het geval is.
Zij hebben heel veel moeite met de klas stil te krijgen, met de leerstof over te brengen en er voor te zorgen dat de leerlingen dit ook begrijpen.
Maar ik weet dus niet hoe dit zit bij leerlingen van het secundair onderwijs. Krijg je hier dezelfde situatie of is deze sfeer helemaal anders in de klas?

Vrijdag moesten we onze planning ook aanpassen.
We hadden afgesproken dat we in de namiddag naar White Beach zouden gaan om ons weekend ontspannen te beginnen.
White Beach is een tropisch zandstrand dat is aangelegd om vooral de toeristen toch het gevoel te geven om van een strandvakantie te genieten.
Jammer genoeg heeft het vrijdag heel de dag geregend en hebben we onze plannen dus moeten uitstellen.
We zijn dan uiteindelijk iets gaan eten en hebben dan ook onze eerste regenbui over ons hoofd gekregen.
Je wordt meteen door- en doornat van de regen hier. Het lijkt op een kleine bui, maar wanneer je er door moet merk je wel iets anders.
Ik had al van veel mensen de verhalen gehoord over de regen, maar je gelooft het pas echt wanneer je het zelf eens over je heen hebt gekregen.

Groetjes uit het natte, regenachtige Suriname.
Alissa

Stage kan (eindelijk) beginnen!!

Hallo iedereen

We zijn vandaag woensdag en eindelijk kan ik starten om mijn lessen voor te bereiden.
Ik zeg nu wel lessen, maar ik kan beter les zeggen.
Ik had dinsdag naar mijn mentor gebeld om te vragen of ze al meer nieuws had, aangezien ze mij zelf nog niet gecontacteerd had.
Helaas had ze geen goed nieuws.
Omdat er maar 2 dames van haar oud-studenten het zagen zitten om extra lessen te krijgen had ze een advertentie geplaatst in de krant.
Ze hoopte via deze weg wat meer 'leerlingen' bijeen te krijgen. Dit is jammer genoeg niet gelukt.
Seema denkt dat dit vooral ligt aan het feit dat veel dames werken in de voormiddag of andere plannen hebben tijdens de dag.

Ik kon dus kiezen. Of ik zou les geven aan deze 2 dames en er het beste van maken. Of Seema zou nog verder zoeken naar andere mogelijkheden.
Omdat ik nu al had gemerkt hoelang het duurde voor iets geregeld werd hier, heb ik maar meteen toegezegd aan het lesgeven aan de 2 dames.
Spijtig genoeg denk ik wel dat dit mijn eerste les gaat zijn, en dat er niet veel meer zullen volgen daarna.

Vele van jullie zullen misschien nu denken dat ik dan toch maar geluk heb. Ik zit hier in een warm tropisch land, met veel mogelijkheden tot uitstappen.
Ik moet mij geen zorgen maken om lessen voor te bereiden en kan lekker luieren in de zon en een kleurtje krijgen!
Helaas zie ik dit niet zo.
De voorbije 2 weken heb ik elke dag afgewacht op goed nieuws, op een telefoontje van mijn mentor met de verlossende woorden dat ik een les zou mogen geven.
Nog nooit heb ik er zo naar uitgezien om voor een klas te mogen staan of gewoon les te mogen geven.
Omdat het opeens kon zijn dat ik de volgende dagen les moest geven, kon ik dus ook niets op voorhand plannen.
Op uitstap gaan kon ik niet, want wat als mijn mentor zou bellen dat ik de volgende dag les moest geven?
Aan een ander project deelnemen om mijn tijd hier op te vullen gaat niet, want wat als mijn mentor mij wisselende uren geeft? (dus niet enkel in de voormiddag, maar misschien in de namiddag of zelf in het weekend?)

Niet alles is hier van een leien dakje gelopen, dat kan ik jullie wel verzekeren.

Dit alles wilt natuurlijk niet zeggen dat ik niet geniet van mijn tijd hier in Suriname.
Suriname is een geweldig, prachtig, mooi land. Ik geniet van de nieuwe dingen,die ik zie, van de warmte, van de ervaringen die ik hier opdoe (al zijn deze ervaringen niet in een school) en van de vriendelijkheid van de bevolking.
Ook al is alles hier niet goed geregeld, toch blijft mijn mentor er in geloven dat alles in orde komt, en na een tijdje begin je hier zelf ook in te geloven.
Ik zal dit maar wijten aan het overnemen van gewoontes zeker!!

Groetjes uit het prachtige Suriname
Alissa

Vreemdelingendienst bezoeken

Hallo iedereen,

Diegene die mijn blog wat volgen, weten dat ik nog steeds niet ben kunnen beginnen met mijn stage hier in Suriname.
Na wat onduidelijkheden over mijn lessenpakket, hebben ze begrepen dat ik enkel bio-esthetiek kan geven en moesten ze dus opnieuw op zoek naar lessen die ik kon geven.
Mijn mentor en ik hadden maandag opnieuw afgesproken om nog verdere afspraken te maken. Ik hoopte dat zij alles al had vastgelegd en dat ik dinsdag of woensdag eindelijk kon beginnen met stage.
Dit blijkt jammer genoeg niet het geval.
Ik ben de laatste dagen steeds vaker geconfronteerd geweest met de rustige sfeer hier in Suriname.
Surinamers laten zich door niets opjagen en ze denken dat altijd alles wel in orde zal komen.  
Maandag hadden we een afspraak tussen 9 en 10 uur 's morgens. Ik stond natuurlijk al klaar om 9 uur om mijn mentor te verwelkomen. Pas tegen kwart voor 11 is mijn mentor aangekomen.
Op zich voor mij niet meteen een probleem aangezien ik de rest van de dag niets gepland had.
Wat wel bleek tijdens het gesprek was dat mijn mentor nog niemand van haar oud-studenten had gecontacteerd of ze het zagen zitten om extra lessen te krijgen. Ze kwam voornamelijk langs om eens te horen welke lessen ik juist kon geven.
Na dit te hebben besproken, ging mijn mentor haar oud-studenten opbellen om iets vast te leggen.
Ze had mij gezegd dat ze mij dezelfde avond nog ging terugbellen om mij iets te laten weten, maar dit is niet gebeurd.
Wat ik natuurlijk jammer vind, aangezien ik nog steeds niet kan beginnen zo en mijn tweede week ook al bijna half om is.

Wat ik ook wel heb gemerkt is dat de Surinamers heel vriendelijke mensen zijn. Toen mijn mentor aankwam bij mij thuis om alles te bespreken kreeg ik al meteen een welkomscadeau van haar.
Ze was gestopt bij een winkel in de buurt om wat typische Surinaamse koekjes te kopen.
Ze vertelde mij dat ze merkt dat stagiaires hier geen tijd voor nemen om dit te ontdekken of dat ze niet goed durven omdat het voor hun iets totaal nieuws is.
Ze vindt dat iedereen die in Suriname is geweest toch zeker iets typische Surinaams moet eten.
Ook hebben we nog een tijdje gepraat over de stagiaires die ze de voorbije jaren heeft gehad en kwam ik tot de vaststelling dat ze toch nog een aantal meisjes kent van in Brussel die ook in Suriname op stage zijn geweest.
Ze was oprecht geïnteresseerd in wat deze "meisjes" nu juist deden voor werk en was heel blij dat ik haar de groetjes moest doen van hen (ze vond het leuk dat er toch nog aan haar gedacht werd).
Natuurlijk wou ze dat ik hen ook de groetjes terug deed, wat ik natuurlijk zeker zal doen.

Toen Anke, Shana, Lien en Vanna terug kwamen van hun allereerste stage les in de lagere school hadden we afgesproken om naar de vreemdelingendienst te gaan hier in Suriname.
Wie langer dan 30 dagen in Suriname verblijft moet zich hier melden om een stempel te krijgen in het paspoort zodat je toch het land terug kan verlaten.
Aangezien wij hier 37 dagen blijven, moesten wij ons dus gaan aanmelden.

We moesten wel snel zijn, want de vreemdelingendienst sluit om 14uur en de meisjes kwamen pas om 13.30uur aan.
Natuurlijk wilden ze hun nog snel omkleden zodat ze niet met hun lange broek en t-shirts moesten gaan.
Dit was niet zo een heel goed idee geweest bleek achteraf.
Na wat zoeken hadden we de vreemdelingendienst gevonden.
Daar stootten we meteen op slecht nieuws. Op de deur hing een papier waarop de kledingvoorschriften stonden om de dienst te betreden.
Shorten, topjes en slippers waren niet toegelaten.
Omdat we dachten dat dit niet zo heel erg zou zijn, gingen we het toch proberen. Wie niet waagt, niet wint dachten we.
De vrouw achter de balie was niet meteen vriendelijk tegen ons (iets wat we niet meteen gewoon waren van de Surinamers).
Ze vroeg ons waar we moesten zijn, we antwoorden hier op dat we ons moesten komen aanmelden op de vreemdelingendienst omdat we langer dan 30 dagen in Suriname verbleven.
Het enige antwoord dat we kregen was "Dat denk ik niet!!"
Daarmee was de kous af voor deze dame.
We zijn dan maar terug naar huis vertrokken om de volgende dag terug te komen met de juiste kledij.

's Avonds hadden we afgesproken om ergens iets te gaan eten. We waren al een week in Suriname en hadden nog niets geprobeerd van de lokale keuken hier.
We besloten naar 'T Vat te gaan. 'T Vat is een populair café / restaurant in de uitgaansbuurt van Suriname. We hadden al van andere stagiaires gehoord dat dit echt wel een aanrader was en we wilden dit dus ook met eigen ogen zien.
Toen we aankwamen viel ons meteen al de kleur van het restaurant op. Het was niet een saai restaurant met bruine of grijze tinten, maar je werd meteen uitgenodigd om binnen te komen door de verschillende kleuren die je tegemoet kwamen.
Omdat het 's avonds aangenaam warm blijft in Suriname besloten we om ons buiten op het terras te zetten om iets te eten en drinken.
We besloten te starten met een cocktail om onze eerste avond uit eten te "vieren".

Daarna kwam de opgave om iets te kiezen uit het menu. De grote vraag was vooral: spelen we op safe en bestellen we iets dat we kennen en zeker gaan lusten, of nemen we de grote sprong naar een onbekend gerechtje.
Mijn keuze stond meteen vast. Ik was waarschijnlijk maar 1 keer in Suriname en ik zou dus gaan voor een typisch Surinaams gerechtje.
Uiteindelijk koos ik voor Pom. Dit is een gerechtje met kip, rijst en groentjes. Dit kon niet tegenvallen dacht ik.
Jammer genoeg was dit wel een beetje het geval.
De rijst en groentjes was zeker niet slecht. Maar de kip zat onder een soort "papje", het leek meer een mousse van groenten en kruiden. Deze mousse had een zeer bizarre nasmaak en was dus niet mijn favoriet om op te eten (ook al ben ik geen moeilijke eter).
Wel heb ik de kip eronderuit gehaald en deze opgegeten met mijn rijst en groenten.
Het was dan niet meteen een super gerechtje, toch ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik een typische Surinaams gerechtje heb geproefd.
Voor hetzelfde geld bestel ik de volgende keer iets anders en valt dit reuze mee. Iedereen heeft een andere voorkeur voor eten.

Vandaag heb ik weer niet veel gedaan. Aangezien ik nog steeds niets gehoord heb van mijn mentor kan ik niet beginnen met iets voor te bereiden.
We zijn vandaag wel terug gegaan naar de vreemdelingendienst om ons paspoort in orde te laten brengen en vandaag was er geen enkel probleem.
We kregen een stempel in ons paspoort en hiermee was alles geregeld.

Doordat ik nu zo vaak alleen thuis ben, begint het gemis naar België en mijn familie en vrienden harder te worden.
Je hebt veel tijd, waar je eigenlijk niks kunt doen, dan begin je natuurlijk al snel te denken aan het thuisfront.
Wat zijn ze aan het doen, wat kan er allemaal al gebeurt zijn,...
Ik hoop dat dit ook wat gaat beteren wanneer ik eenmaal kan beginnen met mijn stage en ik dus niet zoveel tijd meer heb om mijn hoofd hierover te breken en steeds geconfronteerd te worden met het feit dat ik alleen bent.

Groetjes uit het kalme, rustige Suriname
Alissa

Een onverwachte, maar onvergetelijke uitstap!!

Hoi iedereen

Woensdag had ik een afspraak met de stage coördinator op mijn stageschool.
Omdat ik nog niet 100% zeker was van de weg die ik moest volgen om tot daar te geraken was ik goed op tijd vertrokken.
Uiteindelijk leek de afstand toch niet zo heel ver en was ik een goede 3 kwartier te vroeg op mijn stageschool.
Maar ik was liever te vroeg dan te laat. Ik kon gelukkig wat schuilen in de schaduw van een palmboom en er stond ook een briesje dat af en toe verkoeling bracht.
Dit was namelijk de eerste keer dat ik met een lange broek in de zon stond en dit was toch veel warmer dan ik in eerste plaats gedacht had.
De SAO (stichting arbeidsmobilisatie en ontwikkeling) is geen gewone secundaire school. Ze noemen de school een opleidingscentrum voor vakopleidingen.. Het is eigenlijk een school voor tweedekansonderwijs.
Deze school geeft mensen (voornamelijk meisjes) de kans om een opleiding te beginnen die hen meteen klaarstoomt om in de maatschappij aan de slag te gaan.
Het zijn leerlingen die hun lagere school niet hebben afgemaakt of vroegtijdig zijn gestopt met het secundair onderwijs.
Hierdoor is de leeftijdscategorie van de studenten ook heel verschillend. Op school zijn leerlingen toegelaten vanaf 16 jaar tot 50jaar of zelfs ouder.

Jammer genoeg kreeg ik geen goed nieuws op mijn stageschool. Mijn mentor was niet aanwezig, omdat ze op woensdag geen les geeft, dus kon ik haar niet spreken in verband met mijn stage uren.
De stage coördinator heeft haar opgebeld en mijn mentor, Seema vond het goed dat ik telefonisch contact met haar opnam of verdere afspraken te maken.
Toen ik haar opbelde stond mij een tweede verrassing te wachten. Seema had begrepen dat ik haartooi en bio-esthetiek gaf en had dus uren voorzien die ik kon geven aan toekomstige kapsters. Helaas ben ik hiervoor niet opgeleid en kan ik deze lessen dus niet geven.
Uiteindelijk blijkt het dat er geen leerlingen bio-esthetiek zijn dit jaar en dat ik dus eigenlijk geen les kan geven op mijn stageschool.
Seema stelde mij wel meteen gerust. Zij heeft thuis een eigen salon waar ze soms ook bijscholingen geeft aan haar eigen klanten.
Wat zij nu voorstelde was dat ik bij haar thuis een aantal lessen kwam geven zodat ik toch mijn uren zou kunnen doen.
Ze zou hiervoor wel even de tijd moeten hebben om haar oud studenten op te trommelen om te horen of ze dit zagen zitten.

Er zat voor mij dus niets anders op dan te wachten tot ze mij terug zou contacteren.
Ze had mij gezegd dat ik haar zelf moest opbellen wanneer ik na 2 dagen nog niks van haar gehoord had omdat ze het zo druk heeft, dat ze dit wel eens zou kunnen vergeten.
Omdat wij met ons gevijven zaterdag op uitstap zijn geweest, heb ik gewacht met bellen tot zondag.
Toen ik haar deze morgen opbelde wist ze nog wie ik was maar had ze nog geen concrete plannen gemaakt. Ze wou mij namelijk eerst spreken over wat mijn lessenpakket juist kan inhouden.
We hebben uiteindelijk een afspraak gemaakt voor maandagmorgen om alles tot in de details te bespreken.

Hopelijk kan ik dan eindelijk beginnen aan mijn stage uren zodat ik niet in de problemen kom met de verplichte uren die ik moet geven per week.
Laat ons hopen dat ik dinsdag of ten laatste woensdag toch mijn eerste les zal kunnen geven. 

Zoals jullie al hebben gelezen heb ik gisteren samen met de 4 meisjes van lager onderwijs een uitstap gemaakt.
Op vrijdagavond kregen we bericht van een meisje uit Gent of we het zagen zitten om mee te gaan op uitstap.
Deze meisjes hadden met 4 personen een uitstap gepland, jammer genoeg zijn 2 van de 4 meisjes gestoken geweest door een mug, die de ziekte chikungunya met zich meedraagt.
Deze meisjes lagen dus ziek in hun bed met koorts en gewrichtspijnen.
Helaas wou de touroperator hun uitstap niet meer terugbetalen. Wanneer ze dus geen personen vonden die in de plaats van de 2 meisjes wilden meegaan verloren ze dit geld dus ook.
Toen we dit bericht lazen waren we meteen allemaal zeer enthousiast over de uitstap. We vroegen ons enkel af of het mogelijk was om nog 3 personen extra in te schrijven voor de uitstap. Aangezien wij met 5 personen zijn.
Dit bleek geen probleem te zijn dus besloten we om 9 uur ’s avonds om de volgende dag mee te gaan op de dolfijnen- en kaaimannen tour. 

Om 3 uur ’s middags hebben wij de taxi genomen tot aan de Leonsberg. Hier wachten een boot ons op, om met ons de Surinamerivier af te varen op zoek naar de Surinaamse dolfijnen ook wel Profosu dolfijnen genoemd.
Deze dolfijn wordt gekenmerkt door zijn roze onderbuik en leven in groep in het ondiepe water van de rivier. Ze zijn helemaal niet schuw en zeer nieuwsgierig naar de mensen die hen komen bezoeken.

Tijdens het varen over de Suriname rivier kwamen we voorbij een aantal kleine vissersdorpjes en landschappen.
De visserij is zeer belangrijk voor een groot deel van de bewoners van Suriname. Het is hun grootste kostwinning;
Bijna elke Surinamer heeft als hobby vissen. Ze doen dit vooral tijdens de avond. Het is dan veel koeler buiten omdat de zon dan niet meer zo fel schijnt en de temperatuur dan ook daalt naar een zachte 26°C.

Nadat we een tijdje naar de dolfijnen hebben gekeken terwijl ze boven kwamen om ons te bekijken zijn we verder gevaren naar de voormalige Johan & Margaretha plantage.
Dit is een klein dorpje dat vroeger aan een koffieplantage grensde. De plantage is nu volledig ondergelopen, maar het dorpje is blijven bestaan.
Het dorpje bestaat uit 2 straten, een basisschooltje en een winkel waar je de noodzakelijkste producten vind.
De meeste bewoners leven hier van de visvangst.
Toen we hier toekwamen kregen we de kans om te genieten van het uitzicht over het water terwijl de zon steeds lager zakte.
We kregen ook 3 lokale snacks aangeboden. We zijn er bijna zeker van dat 1 van de 3 snacks kaaimannen vlees bevatte. Helaas konden we dit niet vragen omdat we de kok niet te zien kregen.

Wanneer de zon ondergegaan was werd ons groepje gesplitst. De helft van onze groep vertrok terug richting Paramaribo.

Maar wij bleven samen met de 2 Gentse meisjes hier omdat we nog kaaimannen gingen spotten.

Al snel merkten waarom ze ons hadden aangeraden om een lange broek, lange mouwen en gesloten schoenen aan te doen.
De zon was nog maar net onder of de muggen kwamen al tevoorschijn.
We smeerden ons nog een laatste keer in met anti-muggen lotion en vertrokken toen in een korjaal (kleine wiebelige bootjes) op weg naar de kaaimannen.
Helaas heeft de kledij en de anti-muggen lotion niet volledig geholpen, ik zal nog een aantal dagen een aandenken hebben aan onze uitstap in de vorm van de vele muggenbeten op mijn benen. De muggen hier steken gewoon door je broek heen. 
Onderweg naar de kaaimannen moesten we op een gegeven moment bukken van onze bestuurder. We naderden stilletjes een brug en hij vertelde dat we er niet onder gingen geraken als we rechtop bleven zitten. Eerst dachten we dat dit een grap was, maar hoe dichter we de brug kwamen, hoe meer we beseften dat dit echt het geval was.
Braaf zijn we maar naar voren gebukt zodat we zonder problemen onder de brug door konden.
Niet ver daarna stond er ons nog een tweede verrassing te wachten. Niet de hele plantage was ondergelopen en we moesten met onze boot dus een oversteek maken over het land.
De bewoners zijn hier op voorzien en hebben al een constructie gemaakt dat het gemakkelijker maakt, toch verschoten we er allemaal van hoe zwaar deze bootjes juist waren.
Nadat we de oversteek hadden gemaakt, stapten we allemaal weer terug in het bootje om onze laatste afstand af te leggen voordat we bij de kaaimannen aankwamen. 

Na een tijdje kwamen we in het water steeds vaker en vaker kikkerbladen tegen. Op zich niets verkeerd vonden we, het zag er zelfs mooi uit. Tot opeens onze boot heel fel kantelde naar links.
Wat bleek, terwijl wij aan het genieten waren van de mooie omgeving, was onze gids steeds op zoek geweest naar kaaimannen en had hij er een weten te vangen.
Toen kwam het grote moment steeds dichterbij. Ik had mij al een hele dag voorbereid om deze dieren vast te nemen en nu was het zover.
Eerst dachten we dat we terug aan wal gingen omdat we zo steviger zouden staan om een foto te nemen, bleek dit even niet het geval te zijn. Terwijl wel in de boot zaten gaven we de kaaiman steeds maar weer door. Deze kaaiman is nu voor eeuwig vastgelegd op verschillende foto’s.
Natuurlijk namen we de kaaiman niet vast vooral we wel 20 keer hadden gevraagd of alles veilig was. Was hij zeker dat de mond niet zou kunnen opgaan of dat hij niet zou kunnen wegspringen.
De gids bleek dit wel gewoon te zijn, want met een lachje verzekerde hij ons dat het beestje niets zou doen en mooi met ons op de foto zou gaan.
Nadat iedereen meerdere foto’s had genomen, werd de kaaiman terug in het water vrijgelaten en was hij dan ook vliegensvlug weg.
We dachten hierna dat we terug aan land gingen gaan, maar dit was niet het geval. Onze bestuurder voer iets verder met de boot en ving nog een kaaiman. Deze was nog iets groter dan de vorige en ook hier wilden we mee op de foto natuurlijk.
Nu waren we het al gewoon om de kaaiman vast te nemen, dus gebeurde dit al sneller en niet meer met zoveel stress.
Nadat ook de tweede kaaiman terug vrijgelaten werd in het water zetten we onze tocht verder, terug naar het dorp;

Hier kregen we nog een drankje aangeboden en moesten we nog even wachten op de boot die ons weer terug zou brengen naar Paramaribo.
Na afscheid te hebben genomen van de bevolking begonnen we aan onze laatste boottocht van de dag om daarna een taxi te nemen naar ons huisje.

Moe van het avontuur, maar blij dat we dit toch gedaan hebben, hebben we nog even nagepraat en zijn we allemaal in ons bedje gekropen.
Het was een onvergetelijke ervaring. Ik zal niet snel nog zoiets meemaken en ik ben dan ook een beetje trots op mezelf dat ik toch heb doorgezet om de kaaimannen vast te nemen.

Groetjes van de mooie dolfijnen en die toch wel wat griezelige kaaimannen.

Alissa